Uit het dagboek van… rachab #blog48
In ‘Uit het dagboek van… rachab’ lees je de openhartige woorden van rachab. rachab draait al heel wat jaartjes mee en kent de klappen van de zweep. Haar dagboekverhalen zijn niet alleen spannend, maar vaak ook met een goede dosis humor. Ze lezen vlot weg en als je eenmaal haar verhalen gaat lezen, wil je eigenlijk alleen nog maar meer… rachab vindt het natuurlijk leuk als jij (hieronder) een reactie achterlaat.
Lijkt het jou ook leuk je dagboekverhalen te delen met onze bezoekers? Stuur dan een mailtje aan mrsmoriah@bdsmforyou.nl. Wie weet, worden jouw gedachten en ervaringen dan binnenkort ook wel gelezen door anderen. Hoe spannend is dat!
Huilebalk
Dat ik een huilebalk ben dat wist ik al en Meester ook. Alleen sinds je op facebook je emoties aan kunt geven bij de likes zie ik, dat ik toch vaak een buitenbeentje ben.
Heel veel vaker als andere mensen word ik niet boos, maar verdrietig om nieuwsberichten. Ook heel veel vaker ben ik niet boos, maar geschokt.
Hoe zou dat komen? vraag ik me dan af. Waarom reageer ik er zo anders op? en is het wel zo, of klikken veel mensen maar aan wat anderen al aangeklikt hadden? Om niet teveel op te vallen?
Het is absoluut niet zo dat ik niet boos kan worden hoor. Natuurlijk wel. Maar heel veel vaker vind ik voorvallen triest en weerzinwekkend. Veel vaker dat, dan dat ik me er boos om kan maken.
“Ik word vaker boos” zegt Meester
“Ja en ik huil vaker, apart” zeg ik
“Ja, of denk je dat het juist wel klopt?” vraagt Hij
“Ja, het klopt zeker. Tussen ons dan” zeg ik
Waarom het zo is, wil ik weten.
Het doet me pijn. Dus word ik verdrietig. Ik schrik ervan, dus reageer ik geschokt.
“Genoeg reden om boos te worden” zegt Meester
“Okay dus dan wilt U niet accepteren dat het U pijn doet?” vraag ik
“Ik wil niet accepteren dat andere mensen me pijn doen” zegt Hij
“Okay dus in een nieuwsbericht gaat het dan nog om de slachtoffers? Of om het eigen gevoel als U boos wordt?” vraag ik me dan af..
Het verklaart een hoop. Het verklaart waarom mensen lynche neigingen krijgen, wraak neigingen krijgen. Zelfs op gebeurtenissen waar de nabestaanden allang vergeven hebben, omdat er soms een band met de dader was en ze dus weten dat er alleen maar slachtoffers waren.
Die nabestaanden accepteren dan wel de pijn die hun aangedaan is. Om wat voor reden dan ook.
“Zijn ze daarom boos als ik aangeef tegen middeleeuwse lynchpraktijken te zijn? omdat het lijkt of ik accepteer wat er gebeurd is?” vraag ik me af.
Meester is stil en denkt na. Nu moet hij zijn eigen gevoel ook analyseren. Om wie gaat het eigenlijk dat je boos wordt als je hoort over een heftig misdrijf?? Om jezelf, of om het slachtoffer?
“Mezelf” geeft Meester ruiterlijk toe. “Het slachtoffer ken ik niet. maar ik accepteer niet dat iemand mij zomaar pijn doet” zegt Hij
“Okay zou dat bij die anderen mensen ook zo zijn? Willen ze daarom wraak?” vraag ik me af.
“Het misdrijf voorkomen doet zo’n wraakactie niet meer. Het slachtoffer kende men niet. dus ja denk het wel” zegt Meester
“Maar misschien denkt men dat het andere misdrijven voorkomen kan? Dat ze zichzelf ermee kunnen beschermen” vraag ik me af
“Nou daar zijn ook andere manieren voor toch? Als ik naar mezelf kijk, en heel erg eerlijk ben, maar dat is lastig hoor rachab, dit , want het is eigenlijk niet zo fraai als ik er zo naar kijk. Dan is het puur, omdat ik mezelf gekwetst voel. Dat maakt me boos. Zo zit ik in elkaar. Als iemand mij kwetst of pijn doet, dan ga ik niet in een hoekje zitten huilen. Dat hoort niet bij mijn karakter. Dan word ik boos, woest, dan wil ik wraak. Pas als ik mijn gevoelens gewreekt heb, dan heb ik weer rust. Waarom werkt het zo niet bij jou rachab? Het lijkt inderdaad alsof je daarmee accepteert wat zo iemand doet, of gedaan heeft. Alsof het okay is”
“Nee ik vind het niet okay, maar ik zie het als een zwakte van die persoon. Het is triest dat mensen zo geworden zijn. Zo ver gekomen zijn. Ze moeten opgesloten worden. Eventueel behandeld worden. Er moet voorkomen worden dat ze nieuwe slachtoffers maken. Met wraak los ik niks op. Daarbij vallen daar vaak opnieuw slachtoffers. Het is middeleeuws om dat op die manier op te willen lossen. Bij wraakacties vallen vaak onschuldige slachtoffers. Mensen die op een dader lijken, toevallig dezelfde naam hebben. Mensen die onterecht beschuldigd waren. Mensen die door een psychische ziekte niet toerekeningsvatbaar waren. Mensen die, op de een of andere manier, niet helemaal normaal zijn. Anders doe je zoiets niet. Vervolgens gaan en willen mensen, die wél normaal worden geacht te zijn, zich verlagen tot hetzelfde soort vergrijpen. Dát kan ik niet begrijpen. Als je zoiets doet, spoor je niet helemaal. Dan zijn er voornamelijk alleen maar slachtoffers. Dat maakt me verdrietig. Of ik ben geschokt. Boos ben ik maar af en toe. Zelfs dan kan ik nog huilen. Huilen van woede.”
“Ja rachab, je bent een huilebalk en daarom hou ik ook van je” zegt Meester “maarre kan je het even voordoen? Hoe dat eruit ziet als je huilt van woede?”
Meer informatie
Meer blogs van rachab
Meer verhalen in ‘Uit het dagboek van…’
