Uit het dagboek van… rachab #blog37

In ‘Uit het dagboek van… rachab’ lees je de openhartige woorden van rachab. rachab draait al heel wat jaartjes mee en kent de klappen van de zweep. Haar dagboekverhalen zijn niet alleen spannend, maar vaak ook met een goede dosis humor. Ze lezen vlot weg en als je eenmaal haar verhalen gaat lezen, wil je eigenlijk alleen nog maar meer… rachab vindt het natuurlijk leuk als jij (hieronder) een reactie achterlaat.

Lijkt het jou ook leuk je dagboekverhalen te delen met onze bezoekers? Stuur dan een mailtje aan mrsmoriah@bdsmforyou.nl. Wie weet, worden jouw gedachten en ervaringen dan binnenkort ook wel gelezen door anderen. Hoe spannend is dat!

Geschokt

Het is niet leuk, om iemand, die je via internet hebt leren kennen uit de bdsmwereld, tegen te komen in het nieuws, op een negatieve manier.

Deze dominant, leerde ik een paar jaar geleden kennen en we hebben toen enkele diepgaande gesprekken gevoerd.
Dit gebeurt snel als je met mij praat. Ik ga diep, zit snel in de kern, je komt er eigenlijk niet onderuit.
Toen voelde ik ook al dat hij een tijdbom was. Uit de gesprekken bleek niets anders. Hij zat enorm vast. Zowel psychisch als financieel.

Hij vertrouwde me half enkele dingen toe, waar ik doorheen kon lezen en daardoor begreep wat er speelde. Hij wilde best hulp, stond best open voor de handvaten die ik gaf, maar liet ook snel, goed beargumenteerd zien, dat die handvaten hem niet gingen helpen.
Hij had ze zelf ook al bedacht. Dom was hij niet. Dat was het probleem niet. Nee zijn problemen zaten veel dieper. Zo diep, dat ik er, zo 1,2,3 ook niks mee kon.

Om die reden heb ik hem wat op afstand gehouden. Ik moest aan mezelf en de kinderen denken en dat is, achteraf gezien, de beste beslissing geweest die ik kon maken.
Ik wilde zelf niet meegezogen worden in zijn uitzichtloze situatie.

We hebben nooit fysiek contact gehad. Dat is maar goed ook. Hij zat tot over zijn oren in de problemen en het ging er niet beter op worden.
Ineens, zie ik op zijn facebookpagina, dat hij verdwenen is. Er zijn mensen ongerust over hem. Veel mensen weten niet waar hij is. Uit de reacties maak ik op dat hij vast zit. Het wordt niet met zoveel woorden gezegd, maar het is duidelijk.
De molen gaat draaien bij mij, wat zou het zijn, waar wordt hij van verdacht? Dit is, wat ik jaren geleden al voorzag en even hoopte dat het snel zou gaan gebeuren en hij niet te zware slachtoffers zou gaan maken. In ieder geval, ons zeker niet, daar zorgde ik voor en dat is gelukt.

Nog een paar maanden later, komt zijn naam voorbij in het nieuws. Het ziet er niet zo best uit. Het gaat om een zedendelict. Gevangenisstraf met tbs wordt het.
Ja dat wist ik wel. Het is inderdaad gebeurd. Toch ben ik geraakt. Toch raakt het me. Hoe kan het? Dat ik toch zo begaan met hem was? Dat snap ik niet.
tbs, ja dat heeft hij hard nodig bedenk ik me. Hopelijk helpt het hem.

Via facebook zoek ik contact met bekenden van hem. Ik spreek kort, met een vroegere vriendin van hem. Ze heeft het nooit aan zien komen. Ze had het nooit achter hem gezocht.
Waarom ik dan wel? Waarom zag ik het dan wel aankomen? Waarom gaf hij zich wel open naar mij toe? Het was een poging om hulp te krijgen, zo zie ik het, maar ik kon hem niet helpen.
Ze is er nog meer door geraakt als ik. Zij zag het niet aankomen en ik wel. Ik wist dat dit ging gebeuren, jaren geleden en hoopte voor hem dat het snel ging gebeuren en voor zijn slachtoffers dat het mee ging vallen. Ik probeerde het tij te keren, maar dat ging niet. Hij was een tijdbom. Deed nog niets wat niet door de beugel kon, op dat moment, maar ik voelde aan al mijn voelsprieten dat dit wel ging gebeuren en ik kon er niks aan doen om dat te voorkomen. Het machteloze gevoel staat me nog bij. Het wéten en niets kúnnen doen, het sloopt me wel vaker, maar ik moest aan mijn eigen kinderen denken en het loslaten en oh my wat is dat goed geweest, want er was een kind bij betrokken.
De strafbare feiten die hij gepleegd heeft, waren toen nog lang niet in zicht voor hem en voor zijn slachtoffers, maar voor mij wel en ik kon niet helpen, kon het niet voorkomen.

Het is niet altijd makkelijk om hooggevoelig te zijn en dingen aan te zien komen en ze niet te kunnen stoppen. Het geeft veel stress. Je leert om heel veel dingen in het leven te accepteren zoals ze zijn, je er bij neer te leggen, maar toch, doet het wel pijn en omdat ik van zijn uitzichtloze situatie wist, voel ik op dat moment ook geen wrok en geen haat. Ik zie alleen maar slachtoffers en voel me alleen maar intens triest, dat ik het niet kon voorkomen.

Op deze manier lukt het me niet om daders als klootzakken te zien, wanneer ik al doorgrond had hoe hopeloos en hulpeloos ze waren. Ik heb op tijd afstand genomen. Ben op tijd mijn eigen weg gegaan. Het enige wat ik hoop, is dat zijn slachtoffers er goed bovenop gaan komen. Vooral die kleine, die nergens om gevraagd heeft.

Meer informatie

Meer blogs van rachab
Meer verhalen in ‘Uit het dagboek van…’