Uit het dagboek van… rachab #blog65
In ‘Uit het dagboek van… rachab’ lees je de openhartige woorden van rachab. rachab draait al heel wat jaartjes mee en kent de klappen van de zweep. Haar dagboekverhalen zijn niet alleen spannend, maar vaak ook met een goede dosis humor. Ze lezen vlot weg en als je eenmaal haar verhalen gaat lezen, wil je eigenlijk alleen nog maar meer… rachab vindt het natuurlijk leuk als jij (hieronder) een reactie achterlaat.
Lijkt het jou ook leuk je dagboekverhalen te delen met onze bezoekers? Stuur dan een mailtje aan mrsmoriah@bdsmforyou.nl. Wie weet, worden jouw gedachten en ervaringen dan binnenkort ook wel gelezen door anderen. Hoe spannend is dat!
Geen natuurlijk overwicht
Dat ik dat niet heb, dat weet ik. Dat is me duidelijk. Het maakt veel dingen in mijn leven erg zwaar. Overal moet ik knokken, knokken om gezien en gehoord te worden.
Overal moet ik mezelf bewijzen, voor wat ik waard ben.
Mensen proberen altijd en overal over me heen te lopen. Dat laat ik niet zomaar gebeuren, maar het betekent dus strijd. Heel veel strijd.
Soms kun je denken dat mensen het ernaar maken met hun eigen gedrag, hoe ze behandeld worden, maar overal waar ik kom, gebeurd hetzelfde. Bij mensen die ik niet eens ken. Juist bij mensen die ik niet ken. Dus aan dat gedrag zal het niet liggen.
Op zulke momenten mis ik mijn Meester zo enorm. Ik weet dat ik Hem nodig heb bij mij. Dat Hij dat natuurlijke overwicht wel heeft. Daarnaast wil ik mijn energie helemaal niet steken in al die mensen om me heen te bewijzen wat ik waard ben, maar wil ik die liever steken in mijn Meester om Hém te bewijzen wat ik waard ben.
Waarom stop ik er dan niet mee? Dat is niet zo simpel als het lijkt. De gevolgen zijn enorm. Ik ondervind er dan echt schade van. Het is dus niet iets wat je zomaar even aan je voorbij kan laten gaan. Het zou betekenen dat ik mensen over me heen moet laten lopen, die dat recht niet hebben.
Het zou betekenen dat ik de kaas van mijn brood moet laten eten, terwijl er maar één is die de kaas van mijn brood mág eten.
Het heeft dus ook te maken met beschermen van Zijn bezit, in Zijn afwezigheid.
Daarbij als ik al die andere mensen over me heen zou laten lopen en de kaas van mijn brood liet eten. Weet je wat er dan gebeurde? Dan werd ik mishandeld door iedereen.
De meeste mensen kunnen helemaal niet omgaan met een vrouw als ik. Het lijkt makkelijk, maar dat is het niet.
En daarom knok ik, dag in en dag uit, voor waardering, voor respect, voor mijn plek in deze maatschappij. Terwijl andere mensen tegen me aanschoppen, me uitlachen, me vernederen. Eigenlijk alles doen wat alleen mijn Meester mág doen. Of waar ze Zijn toestemming voor nodig hebben.
Ja ik ben sub, ja ik ben slavin, ja ik ben een slet, maar vooral ben ik méns en hebben die mensen dat recht niet.
Het is niet iets wat ze bewust doen. Ze doen het onbewust. Ik word niet gehoord, als ik iets netjes zeg, soms drie keer. Als ik dan vraag aan vrienden wat ik anders moet doen, dan zeggen ze dat ik het gewoon netjes moet zeggen. Dat deed ik al een aantal keer en ik kan het soms nog bewijzen ook. Het wordt gewoon niet gehoord. Soms word ik dan boos en dan vinden mensen het gek dat ik boos word. Het enige wat ze zagen is namelijk dat ik ineens boos werd.
Assertiviteitstraining heb ik niet nodig hoor. Als je dat soms dacht. Ik ben echt assertief zat. Nee, ik laat me echt niet zomaar onder de voet lopen. Maar het is een gevecht en dat valt op. Waar andere mensen dat vanzelf krijgen, moet ik ervoor vechten en dat ben ik wel eens moe.
Dan denk ik, waar is mijn Meester? Heb Hem zo hard nodig, om me te beschermen en om me weg te houden van al die andere mensen op deze manier, want eigenlijk wil ik die interacties op deze manier niet. Mijn aandacht wil ik aan mijn Meester geven, aan Hem die het toekomt. Aan Hem waar ik voor wil vechten, aan Hem die over mij heen mag lopen, me uit mag lachen en het kaas van mijn brood mag eten. Omdat Hij het doet uit respect en niet uit disrespect.
en ik accepteer gewoon niet dat mensen me niet respecteren.
Ook een sub, ook een slavin, ook een slet, verdient respect net als elk ander levend wezen en het is aan niemand om anders te beslissen over mij en dat zal ik ze duidelijk maken ook, want het gaat niet alleen om mij. Ze hebben het over de slavin van mijn Meester.
Meer informatie
Meer blogs van rachab
Meer verhalen in ‘Uit het dagboek van…’
