Uit het dagboek van… Slavin Katinka #blog2

In ‘Uit het dagboek van… slavin Katinka’ lees je de ervaringen van de eerste voorzichtige stapjes van slavin Katinka, uit het hoge Noorden, in de wereld van BDSM. Zij is sinds kort onder haar hoede genomen door Meesteres Moriah en ze mag nu bewijzen dat zij haar bescherming waard is. slavin Katinka vindt het natuurlijk leuk als jij (hieronder) een reactie achterlaat.

Lijkt het jou ook leuk je dagboekverhalen te delen met onze bezoekers? Stuur dan een mailtje aan mrsmoriah@bdsmforyou.nl. Wie weet, worden jouw gedachten en ervaringen dan binnenkort ook wel gelezen door anderen. Hoe spannend is dat!

Op de blaren zitten

Het was op een zaterdag. Ik had last van opruimwoede. Niet binnen maar buiten. Ik had nog wat glaswanden liggen en tassen met puin. Het laatste zou ik alleen redden, het andere niet. Dus ik belde een paar vrienden of zij mij konden helpen het vuil af te voeren naar de vuilstort. Dat was geen probleem. Voor ze kwamen was ik nog even aan het berichten met Meesteres Moriah. Ik weet niet meer hoe het zover kwam maar ik moest binnen een uur een bos brandnetels plukken. Ik dacht niet meer na, ging gelijk achter de brandnetels aan. Achteraf gezien heb ik de achterdeur niet eens op slot gedaan. Gelukkig was ik wel zo helder om een handschoen te pakken.

Keurige bos

Ik was heel snel terug. Maakte er een keurige bos van. En waar de wortel plus kluit aarde er nog aanzat knipte ik deze netjes af. Voor een foto moet het natuurlijk netjes. Na de foto konden de brandnetels gewoon de badkamer in geworpen worden, want ik kreeg immers bezoek. Een bos brandnetels op tafel zou vast vragen oproepen. Want welk mens heeft dat nou? Ondertussen kreeg ik een appje terug van Meesteres Moriah met daarbij de opmerking dat ze in een vaas moesten dan bleven ze vers. En dat nadere instructies zouden volgen. Ik reageerde direct: ‘Ja maar, ik krijg zo bezoek.’ Voor Meesteres Moriah bestaat er echter geen ‘Ja maar’. Ik zuchtte en rende naar boven met een vaas. Ondertussen had ik al wat prikkels gehad van de brandnetels. Soms ben ik wat onbesuisd.

Naderende instructies

Terwijl ik bezoek had, de auto volstouwde, weer leeghaalde bij de stort dacht ik alleen maar aan de brandnetels die keurig stonden te wachten op naderende instructies. En die kwamen. Ik moest de brandnetels keurig in mijn slipje doen voordat ik zou gaan eten en in mijn slip houden totdat ik klaar was met eten. Ik keek op mijn klokje. Etenstijd duurde nog een paar uur. Ik had inmiddels de vaas met brandnetels naar beneden gehaald en daar begon het lange wachten.

Voorbereidingen

Om het wachten gevoelsmatig te verkorten, begon ik alvast met de voorbereiding. Ik zocht een leuk doorzichtig slipje met pijpjes uit, want er moest uiteraard een foto gemaakt worden. Eindelijk was het dan zo ver. Ik legde de bos keurig in stukken in mijn slipje. Zuchtte diep en trok ‘m omhoog. Auwwwwwwie ik begon te springen, beet zelfs nog in mijn eigen arm. Haalde er toch nog wat harde stengels uit en riep nog een keer ‘auwwwwie’. Mijn eten was inmiddels klaar maar te heet om te eten. Ik nam een foto staand maar was niet tevreden over de foto. Dus ik ging zitten, liggen, zitten, liggen, staan en maakte diverse foto’s. Net zo lang tot ik tevreden kon zijn over het resultaat. Ik weet immers hoe kritisch Meesteres naar mijn fotokunsten kijkt. In de meeste gevallen krijg ik commentaar, dat ik de foto niet goed heb genomen en instructies hoe ik dit moet verbeteren.

Eet smakelijk

Nadat ik de foto had verstuurd, kon ik gaan eten. Misschien heb ik ietsiepietsie sneller gegeten dan normaal (lees: ik heb het eten naar binnen geschrokt). Aan de andere kant begon ik ook te wennen aan de pijn. Toch was ik blij toen ik klaar was met eten en ik mijn slipje, inclusief brandnetels, uit kon trekken. Om af te koelen, heb ik nog even snel een douche genomen. Crème op mijn poes, bovenbenen en billen, want het was een aardig heuvelig landschap geworden. Echt nog wel aauwwwie.

Gelukkig was Meesteres Moriah tevreden met de gemaakte foto. Ze was trots en ik eigenlijk ook wel. Op mezelf. En na een dag of twee was er bijna niks meer te zien. Behalve de beet in mijn bovenarm. Die zat er een week.
Als ik terug denk was ik direct bij de opdracht volgzaam. Ik had immers straf verdiend. Maar na afloop had ik vooral het gevoel van van euforie. Want ik had het toch maar even gedaan. Yeah!! I love it!

Meer informatie

Meer blogs van slavin Katinka
Meer verhalen in ‘Uit het dagboek van…’