FFC-006 Koffie, champagne en knikkende knieën

Dit is een fantasie die is ingestuurd voor de Femdom Fantasy contest. De fantasie is ingestuurd door slaaf o en voldoet aan alle voorwaarden van de contest. Bezoekers van BDSMforyou kunnen op deze fantasie hun stem uitbrengen door op onze stempagina te kiezen voor voor FFC-006 Koffie, champagne en knikkende knieën“. Druk vervolgens op “stem”.

Koffie, champagne en knikkende knieën

Het is een koude en regenachtige dag in februari, ik ben al laat dus haast me naar het station toe. Nog snel even langs mijn favoriete koffietentje voor een koffie en een croissantje. Voor me in de rij staat een op het eerste oog deftig klassiek geklede dame. Normaal gesproken het type waar ik mijn ogen graag de kost aan zou geven, maar aangezien ik haast heb en de secondes weg zie tikken hoop ik vooral dat ze snel haar bestelling heeft afgerond. Er staat vandaag een belangrijke pitch op het programma met een externe investeerder, dus te laat komen is geen optie.

Ik heb mijn beste pak eerder deze week nog voor de zekerheid naar de stomerij gebracht om niets aan het toeval over te laten. Terwijl de pitch nog maar eens een keer in gedachte afspeel staat de dame nog steeds voor mij en wordt de rij achter mij alleen maar langer. Ik ben echter niet te genieten zonder mijn favoriete koffie in de ochtend, dus weglopen is eigenlijk geen optie.

De tijd begint nu wel echt te dringen, dus ik besluit de dame voor mij op haar schouder te tikken om haar vriendelijk te vragen op te schieten. De dame draait zich om en kijkt mij met een ijzig koele en vooral indringende blik aan, een blik die zoveel indruk maakt dat ik amper uit mijn woorden kom.

Onverstaanbare zin

Half stotterend produceer ik een nagenoeg onverstaanbare zin en zij geeft mij een minachtige glimlach terug. Voor ik het weet voel ik haar hand vol in mijn kruis grijpen en fluistert ze in mijn oren: “zeg kleintje, het pinapparaat staat in storing, betaal jij mijn koffie even”. Ik heb eigenlijk geen idee of dit een vraag of een opdracht is, maar besluit semi spontaan met ‘ja natuurlijk’ te antwoorden. Pas op dat moment haalt ze haar hand weg en kan ik weer even rustig ademhalen. Nog verbouwereerd van het voorval glimlacht ze nogmaals, knijpt ze in mijn wang en loopt ze weg.

Ik kijk haar nog even na, met haar rolkoffer, glimmende high heels en een prachtige lederen jas tot over haar knieën. “Dat is dan zeven euro en vijftig cent”, hoor ik een stem in de verte zeggen. “Hallo meneer, dat is dan zeven euro en vijftig cent” klinkt de stem nu een stuk harder van achter de toonbank. Ik merk dat ik in gedachte ben verzonken, maar na de derde keer ben ik weer bij de les en betaal ook mijn eigen koffie en croissantje. Ik kijk naar de klok en ren zo snel als ik kan naar de trein, ik kom net op tijd aan op het perron, stap in de trein zie de deuren achter mij sluiten.

Grote impact op mij

Ik laat mezelf in één van de weinige lege plekken in de coupé zakken en probeer weer wat op adem te komen. Enerzijds moe van het rennen naar de trein, maar vooral het voovral in de rij heeft grote impact op mij gemaakt. Waar ik normaal gesproken de pitch nog een keer of dertig in mijn hoofd zou afspelen ter voorbereiding, dwalen mijn gedachte nu keer op keer af. Wie was die dame? Waarom liet ik mij zo makkelijk overrompelen? En vond ik dit juist een fijne ervaring, of had ik mezelf juist dominanter op moeten stellen?

Zoveel vragen, maar de kans dat ik hier ooit een antwoord op ga vinden is rationeel gezien zo klein dat ik mezelf toch weer beetje bij beetje probeer te richten op de dag die komen gaat. Als ik op het station ben stap ik uit de trein en loop ik richting kantoor. Een paar minuten lopen, maar net even genoeg om mijn hoofd leeg te maken en weer in de juiste focus te komen. Ik groet de receptioniste en pak de lift naar de board room op de 26e verdieping. Ik hang mijn jas op, zorg dat mijn laptop op het scherm is aangesloten en zet de presentatie alvast klaar.

Klaar voor het ontvangst

Met mijn twee directe collega’s oefenen we nog een laatste keer de pitch, we zijn er helemaal klaar voor om een onvergetelijke indruk te maken. Het is een paar minuten voor tien uur, dus ik loop naar de lift om onze gasten van de investeringsmaatschappij op te halen beneden bij de lobby. Op het moment dat ik in de lift stap bouwt de natuurlijke spanning zich weer op, want er staat heel veel op het spel vandaag. Ik zie de lampjes van de lift aftellen naar beneden en op de begane grond aangekomen gaan de deuren open.

Daar slaat de schrik mij voor de tweede keer om het hart. Want ik zie een gezelschap van vier mensen staan, maar één daarvan herken ik meteen, het is de dame uit de rij van vanochtend.

Gastvrije indruk

Er is maar één kans op een goede indruk, dus ik probeer een mijzelf bij elkaar te rapen en een gastvrije indruk te wekken. “Goedemorgen en welkom op ons kantoor, een dag waar wij ontzettend naar uit hebben gekeken” komt er nog quasinonchalant uit mijn mond. Ik stel me netjes voor aan het gezelschap en heb al vrij snel door dat de dame in kwestie de hoogste in rang is van dit team – ook dat nog!

Ze geeft mij een ferme hand en zegt: “aangenaam kennis te maken kleintje, Chanel is de naam”. En wederom verstijf ik voor een fractie van een seconde, zei ze nu echt kleintje…? Hoorde iedereen dat hier in dit gezelschap of heb ik me het soms verbeeld.

Ik probeer me te herpakken en maak het voorstelrondje zo goed en kwaad als ik kan af. Maar daarna gaat het alsnog fout. “Verexcuseert u mij, en volg mij naar de lift” zeg ik, waarbij ik al door heb dat ik hier taalkundig gezien in de fout ga. Eenmaal in de lift voel ik dat Chanel heel dicht tegen mij aan staat en zachtjes in mijn oor fluistert “dat is een contaminatie kleintje, één strafpunt voor jou”. Ik verblik of verbloos niet, maar uiteraard gaat er weer van alles in mijn hoofd om. Een strafpunt, wat zou dat betekenen, dat ik met 1-0 achtersta voor het binnen halen van de investering, of zou ze wat anders van plan zijn.

De lift die normaal bijna door de geluidsbarrière gaat qua snelheid kruipt vandaag gevoelsmatig in een slakkengang omhoog. Eindelijk gaan de deuren open, ik leid het gezelschap naar het heilige domein voor vandaag: de board room.

Ingehuurde barista

Nadat de gasten in de watten zijn gelegd door de speciaal voor vandaag ingehuurde barista kan de pitch beginnen. We hebben gekozen voor een pitch met ondersteuning van klassieke muziek, om de toon of voice goed neer te zeten, maar ook aansluiting te vinden bij het product. Ik merk dat mijn collega’s een verpletterend verhaal neerzetten, zodat ik gelukkig zelf ook snel mee ga in de positieve flow.

Onze gasten zijn unaniem enthousiast en er blijkt zelfs meer in te zitten dan de initiële investering waar we naar op zoek waren. Het wederzijdse vertrouwen is zo groot dat de intentie voor een langdurige samenwerking is uitgesproken. Ondanks dat het nog vroeg op de dag is, is dit een mooi moment om de champagne erbij te halen. Speciaal voor deze gelegenheid geen champagne in de categorie Moët, maar een goede Dom Pérignon. We vullen en heffen de glazen en proosten op een mooi en succesvolle samenwerking.

Goed gedaan kleintje

Chanel loopt naar me toe en zegt: “heel goed gedaan kleintje, je hebt wel wat beters verdiend dan een eenvoudige Dom Pérignon”. Ik zie haar met het glas richting de toiletten lopen en de toch ietwat dure champagne argeloos in een plantenbak leeggooien. Een paar minuten laten komt ze het toilet uitlopen, met in haar hand het champagneglas, maar nu weer bijna tot aan de rand gevuld. Ze loopt op me af, drukt het glas stevig in mijn hand, pakt haar eigen glas en zegt: “proost kleintje, op een succesvolle samenwerking”.

Vol verbazing kijk ik naar het glas, het voelt warm aan, ik denk bij mezelf, het zal toch niet zo zijn dat… Maar voordat ik de gedachte af kan maken zegt ze: “Nou waar wacht je op kleintje, deze goddelijke champagne is de lekkerste die je in heel je leven mee zult maken. Dus neem maar een slok en stel me niet teleur, slik het netjes door en geniet ervan of doe in ieder geval alsof, alle ogen zijn op jou gericht nu”.  Ik neem voorzichtig een slok, voel de warme gouden vloeistof in mijn mond en probeer het rustig door te slikken.

Door alle adrenaline die op dit moment door mijn lichaam gaat geniet ik er meer van dan ik ooit had durven denken. Chanel kijkt mij tevreden aan, maar zegt niks. Ze stopt een briefje in mijn hand, draait zich om, loopt naar mijn andere collega’s en gaat het gesprek aan alsof er niks gebeurd is.

Bitter en zout

Ik probeer het glas toch maar even wat sneller leeg te drinken, om te voorkomen dat iemand iets zou merken. De smaak is bitter en zout, maar ergens zorgt het voor opwinding van mijn kruin tot aan mijn tenen. Voor de zekerheid neem ik een pepermuntje na om de eventuele geur van haar goddelijke champagne wat te elimineren naar de rest van het gezelschap toe. Ik besluit het briefje nog even in mijn zak te stoppen voordat ik het lees, om in de professionele houding te blijven, al voel ik het continu branden in mijn zak.

Er wordt nog volop gesproken over alle plannen en de goede samenwerking, dat de tijd inmiddels voorbij vliegt. De hapjes en drankjes wisselen zich in een hoog tempo af en de sfeer wordt steeds iets meer ontspannen. Het loopt al tegen het einde van de middag als onze gasten aanstalten maken om te vertrekken.

Open strafpunt

Chanel komt met haar collega’s op mij afgelopen en zegt met een knipoog: “verexcuseert u mij kleintje, het is voor ons tijd om op te stappen. Maar het zal geen vaarwel zijn, maar een tot ziens met deze succesvolle samenwerking. We zullen jullie snel weer zien om te praten over een verdere uitwerking van de plannen. En een aantal van jullie zie ik ongetwijfeld op heel korte termijn weer”. Die laatste woorden beginnen gelijk in mijn hoofd te malen, de volgende meeting hadden we eerder op de dag ingepland over een week of zes, dat valt nou niet bepaald onder de noemer heel korte termijn.

Ondertussen loop ik mee naar de lift en begeleid de gasten naar beneden naar de lobby. Zodra ze naar buiten lopen pak ik het briefje uit mijn broekzak en er staat kort en bondig: ‘Kleintje, er staat nog een strafpunt open. Zorg dat je vanavond stipt om 20:00 in het Krasnapolsky bent, kamer 231.’ En weer een moment dat ik mijn hart in mijn keel voel kloppen. Zoveel vragen die bij mij opkomen, maar dit keer vooral de spanning in mijn lichaam die zo nieuwsgierig is naar wat er komen gaat.

Gelukkig goed gekleed

Ik ga nog even snel terug naar mijn collega’s om gedag te zeggen en nog even snel ergens wat te gaan eten. De tijd tikt maar langzaam weg en door alle spanning heb ik ook niet al te veel honger.  Als het 19:30 is besluit ik af te rekenen en loop ik naar het hotel, dat op een paar minuten lopen ligt. Alles wat ik vooral niet wil is te laat komen, dus ik stap om 19:45 het hotel binnen. Gelukkig ben ik goed gekleed, waardoor ik mij vrij onopvallend door de lobby kan bewegen.

Ik loop naar de lift en stap uit op de tweede verdieping en al snel ben ik bij kamer 231. Maar als ik op mijn horloge kijk zie ik dat het 19:55 is, ik pak het briefje er nogmaals bij en daar stond toch echt stipt 20:00. Dus of het een mind fuck is of niet, ik besluit buiten te wachten tot het 20:00 is. Op het moment dat ik aan wil kloppen zie ik dat de deur al op een kier staat, dus ik sluip langzaam de kamer binnen.

De rolkoffer van Chanel

In de reusachtige kamer zie ik alleen de rolkoffer van Chanel staan, die ik nog duidelijk herken van vanochtend op het station. Verder staat er een prachtig klassiek houten bed, ik ben geen kenner, maar deze is duidelijk niet van waaibomenhout gemaakt. Ik loop richting het bed en zie op het nachtkastje nog een brief liggen, ik vouw het open en lees het aandachtig door: “Heel goed kleintje, dat je deze stap hebt genomen. Ik ben nog even aan het genieten van een heerlijke maaltijd, maar dat geeft jou alle tijd en ruimte om jezelf klaar te maken voor het innen van het strafpunt.

Ga naar de badkamer, neem een uitgebreide douche, scheer jezelf en zorg ervoor dat je helemaal gespoeld bent. Trek de string aan die in de badkamer ligt en zet het masker op. Om 21:00 ben ik weer terug, dus zorg ervoor dat je tussen 20:55 en 21:00 de champagne hebt ontkurkt en ingeschonken. Daarna wacht je voor de deur, geknield met je hoofd omlaag, totdat ik binnen ben. Wat daarna gaat gebeuren is voor jou een vraag, voor mij een weet… “

Helemaal gespoeld

Het zweet breekt me aan alle kanten uit, ik lees het voor de zekerheid nog een keer goed door om zeker te weten dat ik alles goed heb begrepen. Dat valt nog niet mee met de spanning die op dit moment door mijn lichaam gaat. Vooral het gedeelte ‘helemaal gespoeld’, wat zou dat betekenen? Ik besluit Google te raadplegen en al snel kom ik op een kinky website uit over anale seks en het spoelen van het rectum. Iets wat normaal gesproken zover van mij afstaat, maar ik ben nu zover gekomen, deze stap wil ik ook overwinnen.

Ik lees diverse tips over het spoelen, maar vooral de hulpmiddelen die nodig zijn heb ik uiteraard niet bij me. Als ik de badkamer inloop zie ik gelukkig dat er aan alles gedacht is en er ligt een scheermesje en anale douche klaar met een uitgebreide instructie hoe deze te bedienen. Ik besluit eerst zelf te douchen en te scheren om wat te ontspannen na deze loodzware en emotionele dag.

Anale douche

Nadat ik dat uitgebreid gedaan heb pak ik de anale douche en vul deze met lauwwarm water. Ik breng deze in en druk het water langzaam eruit en voel het mijn lichaam binnen stromen. Het voelt vreemd aan, maar er gebeurt verder nog niet veel. Bij de volgende golf voel ik mijn lichaam verder vullen tot het vreemde moment waarop ik het niet meer in mijn lichaam kan houden en het er met een flinke golf weer uitspoelt. Het voelt vreemd, vernederend, maar ook een soort van trots en overwinning. Ik herhaal dit nog een paar keer en droog mezelf daarna af.

De leren string die klaarligt matcht volledig bij de outfit van Chanel vandaag, het is klassiek, stijlvol, maar ook met een klein kinky randje. Ik trek de string aan en voel de spanning maar weer eens door mijn lichaam gaan. Het masker aantrekken gaat wat lastiger, het is ook gemaakt van leer, maar is ook vrij strak dat het een paar minuten kost voordat ik het goed aan heb gekregen. En zit daarna heerlijk en de geur van het leer maakt de beleving helemaal af. Ik loop terug naar de kamer en zie dat het al bijna 20:55 is.

Geen tijd te verliezen denk ik, dus snel naar de koeling om de fles champagne eruit te halen. Als ik de fles pak zie ik dat het “toevallig” een Dom Pérignon is… Ik ontkurk de fles en schenk de twee glazen vol die op het kastje staan. Dan loop ik naar de deur, ga door mijn knieën en buig mijn hoofd naar de grond, wachtend op wat komen gaat.

Tikken van hakken

Een paar minuten later hoor ik voetstappen op de gang, of beter gezegd het tikken van hakken. Het geluid komt dichterbij en de deur wordt vervolgens zachtjes opengemaakt. Ik voel me ontzettend kwetsbaar als ik de voetstappen dwingend doch elegant op mij af hoor komen lopen. Ik zie haar niet, maar ik voel aan alles dat ik bekeken word. Dan weer een paar stappen, dan weer de stilte en vermoedelijk de blik. Dit schouwspel gaat minutenlang zo door. Tot het moment dat de laars vlak naast mijn hand wordt neergezet. “Nou waar wacht je nog op kleintje, toon eens wat respect en kus deze prachtige laarzen”.

Voordat ik mijn mond er naartoe beweeg komt er nog een halve “ja Chanel” uit, gevolgd door een ferme tik op mijn billen. “Het is vanaf nu Meesteres Chanel voor jou kleintje”, voegt ze er venijnig aan toe. Die woorden komen binnen, het zorgt ervoor dat ik mij nog nederiger voel dan ik al was. Ik kus haar laars daardoor vol overgave en voel me gek genoeg ook volledig op mijn gemak en op mijn plek.

Hak in mijn nek

Op het moment dat ik dreig om met mijn mond omhoog te bewegen voel ik direct de punt van haar andere hak in mijn nek die mij naar beneden drukt. “Laag blijven kleintje, de kruimels moet je eerst verdienen”, krijg ik direct te horen. Nadat ik beide laarzen zo goed en kwaad als ik kon volledig heb schoongelikt lijkt Meesteres Chanel het genoeg te vinden. Ze drukt mijn hoofd weer naar de grond en gebied mij zo te blijven liggen. Ik hoor haar hakken door de kamer tikken richting de andere kant van de kamer waar de rolkoffer stond. De rits gaat open en ik hoor dat allerlei spullen uit de koffer worden gehaald.

Daarna weer het getik door de kamer: tik tak, tik tak, een heerlijk geluid dat mij als muziek in de oren klinkt. Doordat ik niks zie komt het geluid extra sterk binnen, een streling voor al mijn zintuigen. Ik hoor dat de laarzen en kleding uitgaan, en een specifiek krakend geluid qua kleding lijkt daarvoor in de plaats te komen. Het duurt best een tijdje, dus de verwachting loopt steeds verder en verder op. Dan hoor ik weer een tikkend geluid op mij afkomen, duidelijk andere hakken, een spitsiger geluid.

Gladde handschoen

Het geluid nadert tot een paar centimeter van mijn lichaam. Ik voel een gladde handschoen om mijn hals heen, net onder mijn masker. Een koude ketting komt daarvoor in de plaats en met een klik voel ik de halsband sluiten. Met een ferme ruk word ik aan de halsband omhoog getrokken en ik kijk recht in de ogen van Meesteres Chanel. Ze gunt mij een moment om haar prachtige outfit te bekijken, het is volledig zwart en glimmend en blijkt volledig latex te zijn, van haar handschoenen tot haar hoge laarzen, van haar rok tot haar top.

Oogverblindendheid heeft vandaag een nieuwe betekenis gekregen, wat een prachtige Meesteres toornt er boven mij uit. Ze geeft mij een minzaam glimlachje, ééntje die ik nog herken van eerder op de dag. “Volg” zegt ze, en ze trekt me zachtjes met de halsband achter haar aan. Op handen en knieën kruip ik achter haar aan met het mooiste uitzicht wat ik ooit had durven dromen. Na een paar rondjes door de kamer stoppen we bij het bed. Er ligt nog een attribuut op wat ze als grote verrassing omschrijft. “Sluit je ogen maar”, fluistert ze in mijn oren “en open je mond zover als je kunt.”. 

Rubber voorwerp

Ik bedenkt me geen seconde, sluit mijn ogen en open mijn mond. Ik hoor het vastmaken van een riem en heb zo een voorgevoel van wat komen gaat. Een paar seconde later voel ik een rubber voorwerp in mijn mond verdwijnen, met langzame bewegingen wordt deze in mijn mond heen en weer gehaald. Het is niet diep, maar ook een gevoel dat ik niet ken, dus na een paar bewegingen komt er een kokhalsreflex naar boven. Ze trekt het uit mijn mond en begint hard te lachen, hoe graag ik ook wilde presteren, dit voelt aan als een vernedering.

Ik krijg al snel een herkansing en probeer op haar ritme te bewegen, gelukkig ‘pik’ ik het snel op en kan ik er ook van genieten. Na een paar minuten stoppen de bewegingen en mag ik mijn ogen openen. Een vrij grote zwarte strap-on zit om haar lichaam, vochtig van het kwijl uit mijn mond en keel. Meesteres Chanel zegt met een tevreden blik: “Zo kleintje, zo te zien heb je nog niet al te veel ervaring, maar er lijkt potentie in te zitten. Uiteraard is dit pas het begin, voor het wegwerken van je strafpunt is natuurlijk wel wat meer nodig.”

Open je mond!

Ze loopt naar de twee glazen champagne, ik heb inmiddels wel dorst gekregen dus ik smacht naar een slok. Ze loopt met de glazen terug naar mij en neemt goedkeurend een slok en zegt daarna “open je mond maar snel”. Maar op het moment dat ik een slok champagne verwacht spuugt ze in mijn mond en sluit daarna mijn lippen. Ik slik het vocht door en besef dat ik wederom op het verkeerde been ben gezet. Ze trekt me aan de halsband omhoog en dirigeert mij weer richting de deur. Ik moet mijn handen voor mij houden en krijg de twee glazen champagne erin gedrukt.

Mijn ogen worden gesloten en ik hoor wederom hakken op de gang lopen die de deur naderen. Er wordt op de deur geklopt, waarna Meesteres Chanel in mijn oor fluistert: “Zo kleintje, nu mag je ons echt gaan laten zien wat je waard bent…”

Specificaties: Femdom fantasy contest 2025

Meer informatie

Breng je stem uit op jouw favoriete Femdom Fantasie 2025
Uniek: Femdom fantasy contest 2025

Bronvermelding

Tekst: slaaf o
Afbeelding: 123rf.com