FFC-008 Het inwendige onderzoek bij de huisarts

Dit is een fantasie die is ingestuurd voor de Femdom Fantasy contest. De fantasie is ingestuurd door slavin a en voldoet aan alle voorwaarden van de contest. Bezoekers van BDSMforyou kunnen op deze fantasie hun stem uitbrengen door op onze stempagina te kiezen voor voor FFC-008 met als titel “Het inwendige onderzoek bij de huisarts”. Druk vervolgens op “stem”.

Uitnodiging

De brievenbus kleppert. “Goh zomaar weer eens post”, denk ik bij mezelf. Het meeste gaat toch digitaal. Ik loop naar de brievenbus en ik zie het al. Een uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek. Ik scheur de enveloppe open en hmm een onderzoek baarmoederhalskanker. Een belangrijk onderzoek, maar zo niet mijn ding. De vorige keer heb ik zo’n zelftest gedaan, maar tegelijkertijd fantaseerde ik hoe het zou zijn als mijn huisarts dat zou doen.

Mijn huisarts heb ik al jaren, een prachtige, statige lange vrouw. Ik heb al menige fantasie over haar gehad. Over wat zij met mij zou doen. Ik kom er niet vaak, want ik heb geen redenen om naar de huisarts te gaan. En het zou ook stom zijn als ik vanwege mijn fantasieën haar zou bezoeken. Als ik er al een keertje ben, dan kan ik nauwelijks een woord uitbrengen en zit ik daar met mijn rode hoofd, te stamelen. En zit zij mij glimlachend aan te kijken. Terug naar het onderzoek. Zou ik het deze keer durven? Ik weet het niet. Ik moet daar nog even over nadenken.

Gedachten

Eerst maar eens even boodschappen doen, want dat moet ook nodig gebeuren. Mijn gedachten schieten alle kanten op. Vooral als ik in de supermarkt loop langs de groenteafdeling. Ik loop mijn lijstje af en loop naar de kassa om af te rekenen. De dame bij de kassa begint tegen mij te praten. De helft krijg ik gewoon niet mee, want de gedachte om mijn huisarts te bezoeken gaat niet uit mijn hoofd. Het beheerst nu mijn gedachten.

Niet nieuw, want als ik voor wat anders naar de huisarts ga, ben ik ook constant met haar bezig, en eigenlijk blijft zij dan aldoor in mijn gedachten zweven. Alsof zij op afstand mijn gedachten kan beheersen. Heel bijzonder. Ik reken mijn boodschappen af, en rij weer naar huis. Even het spul weer opruimen, en ik ga lekker met mijn kopje koffie in het zonnetje zitten. Dat had ik wel verdiend, na deze drukke week.

Bellen

Terwijl ik van mijn kopje koffie geniet, denk ik, van ja dat ga ik doen. Een afspraak maken met mijn huisarts! Ik pak mijn telefoon en uiteraard staat de huisarts tussen mijn contacten. Mijn hart begint harder te bonzen en ik tik het nummer aan. De telefoon gaat over, en een bandje ratelt van alles af. Zucht. Ik had een afspraak moeten maken tussen 8 en 10 uur in de ochtend. Verdorie en morgen is het zaterdag. Maandag dan nog maar een poging, als ik dan nog durf.

Een zelftest bestellen is dan misschien net zo makkelijk. Maar goed ik leg me er maar bij neer en zet in mijn agenda dat ik maandag de huisarts moet bellen. En ik besluit nog even wat huishoudelijke dingen te gaan doen om mijn gedachten te verzetten. En dat viel me niet mee. Ondertussen bezocht ik nog even de website van de huisartsenpraktijk om nog even naar haar foto te staren. De aanblik van haar foto maakt mij erg klein en mijn hart klopt overuren.

Afspraak inplannen

En eindelijk was het dan zover. Ik werk gelukkig thuis die dag zodat ik in alle rust kan bellen. De assistente geeft aan dat zij ook wel het uitstrijkje af kan nemen, maar als ik daar bezwaar tegen heb, dan kan zij een afspraak met de huisarts inplannen. Mijn eerste gedachte is om toe te geven maar ik denk tegelijkertijd nee, ik wil bij de huisarts. Gelukkig kan ik dat ook uiten. En de afspraak wordt gepland, de volgende dag al. Wel wat laat in de middag of dat een probleem is. Nee hoor, half 6 is prima.

De wachtkamer

De hele dag zit ik op hete kolen en heb moeite mij te concentreren op mijn werk. Want vanmiddag is het dan zover. Ik ben een half uur te vroeg, terwijl de praktijk nog geen vijf minuten van mij vandaan is. Het wachten thuis daar word ik helemaal kriegel van, en zenuwachtig. Om zeven minuten voor half zes loop ik naar de praktijk toen en stap de wachtkamer in. Ik ben niet de enige, want er zitten zeker nog vijf voor mij onbekende personen. Ook wel bijzonder zo laat. Maar goed, boeien. Als ik mijn uitstrijkje maar krijg bij mijn eigen huisarts, denk ik heel stoer.

Ik begin wat te transpireren van de spanning en ja inderdaad in mijn slip begint ook het een en ander te ontstaan. En dat is nu juist niet de bedoeling. Ik wil opstaan om even naar het toilet te gaan om te kijken of ik daar nog wat aan kan doen. Maar daar slingert de deur al open. Daar staat mijn huisarts, ze knikt naar me, en ik sta gedwee op en volg haar. Ik voel me bijna een mak schaap die naar de offerbank word gebracht. Ik heb nog geen woord gezegd.

Zij loopt haar kamer binnen, en ik loop achter haar aan. Ik blijf staan en zij wijst naar de stoel die voor haar staat. En ik ga zitten.

Waarvoor

Zo jongedame, waar kom jij voor? Ik denk, nou dat weet je toch, staat toch in het systeem. Ik verschiet nog meer van kleur en zeg: “ik kom voor een uitstrijkje”. Ze kijkt me streng aan en zegt “dat had toch ook bij de assistente gekund? Ik heb ook nog wel andere dingen te doen”. Ik krimp ineen. En al hakkelend zeg ik dat ik het liever door mijn eigen huisarts wil laten doen. Ze glimlacht en zegt niks. Ze staat op, en loopt naar de behandeltafel. En legt alles klaar.

Ik zit nog steeds op de stoel want ik weet niet wat ik moet doen. Ineens een luide stem “kom je nu nog of verwacht je dat ik je kom halen”. Ik spring uit de stoel en loop naar haar toe. Ik sta daar wat onhandig maar denk wel, “o ja schoenen uit, broek uit”. En ik sta voor haar met mijn bovenkleding aan, en ik weet me geen houding te geven dus ik hou mijn slip nog even aan. “Eem, wat dacht je nu zelf, je slip moet ook uit hé, of moet ik een schaar erbij pakken? “ en ze lacht, terwijl ze dat zegt.

Eendenbek

OMG zou ze mijn gedachten kunnen lezen, denk ik. Ik trek mijn slip uit en ga op de behandeltafel liggen, ze doet het achterstuk omhoog zodat ik zit en zij makkelijker de eendenbek kan inbrengen. Mijn benen moet ik over de beensteunen leggen en daar zit ik dan. Met mijn benen wijd, terwijl ik bijna voel dat er ergens een behoorlijke nattigheid ontstaat. “Zozo meisje, vind je het zo spannend” vraagt ze aan me. Ik knik, kan geen woord uitbrengen.

Ze lacht, en doet haar latex handschoenen aan, die ‘wow’ zwart zijn en ze maakt heel functioneel het uitstrijkje. Ik wil opstaan als zij alle benodigdheden in een bakje doet voor het laboratorium onderzoek. “Nee, je blijft nog maar even zitten” zegt ze. Ik schrik. Want hoezo het is nu toch klaar? Ik durf niks te zeggen. Het zweet breekt me aan alle kanten uit.

Gladjes

Ze komt naast me zitten op haar behandelkruk en ze kijkt me een soort van streng aan, maar toch met een glimlach. En zegt: “waarom heb jij nog haren op je kut?”. Ik schrik me werkelijk te pletter, ik had me wel even snel geschoren, maar had niet gedacht dat het bij het bevolkingsonderzoek een issue zou zijn. Dus ik vraag haar netjes “moest dit dan?”. “Ja meisje dat moet, ik wil niet tussen haren zitten te graaien” zegt ze. Ik krijg verschillende gedachten in mijn hoofd, van “ja dag, het is maar voor een onderzoek”. En ik denk “ga ik nu U zeggen”? Ik zeg bijna nooit U tegen mensen, wat voor mij niks te maken heeft met respect.

Maar ik voel dat ik U moest gaan zeggen. Althans dat dwingt zij bijna af. Ze ziet aan mijn ogen dat ik het er niet mee eens ben blijkbaar. Ze staat op, en commandeert: “Van de tafel af en een beetje rap”. Terwijl ik houterig van de tafel afkruip zegt ze dat ik al mijn kleren uit moet doen. Ik vraag nog even na “wat zegt U?”. Waarop zij zegt: “je hebt me wel gehoord, kleren uit!”.

Waarom ik het doe weet ik niet, maar ik trek mijn kleren uit. Ze pakt een paar slippers voor me en zegt “aantrekken”. Ze pakt een blinddoek en ze trekt me met haar mee. Ik ben helemaal verbaasd om überhaupt nog een weerwoord te geven. Ik loop gedwee met haar mee. Blijkbaar lopen we een andere kamer in. Ik hoor een schuifdeur, en ik word op een plek gezet. En verdorie ik word zelfs vastgezet. Het lijkt wel een paal ofzo. Gelukkig is het er niet koud denk ik bij mezelf, dat is het enige nog wat ik kan bedenken.

Raam

Zo zegt ze: “ik ga weer aan het werk, en mocht je je afvragen waar je staat, je staat voor het raam. Alle mensen in de wachtkamer kunnen je zien. Jij kunt hen natuurlijk niet zien want je bent geblinddoekt. Ze kunnen jou niet horen, en jij hen niet. En o wacht ik teken nog even wat op je buik boven die natte kut van je. Mocht je nieuwsgierig zijn wat ik er op zet, ik zet er nat en harig op, met een pijl naar je kut toe”.

En terwijl ze dat zei, voel ik dat zij letters op mijn buik schrijft met een duidelijke pijl. Daarna voel ik een vluchtige kus op mijn wang en bijna fluisterend zegt ze “tot straks”.

Ik hoor de schuifdeur weer dichtgaan. En daar sta ik dan. En mijn gedachten vliegen alle kanten weer op. Waarom sta ik hier, en hoezo zien ze me allemaal in de wachtkamer. En wie zijn die mensen? Oprotten met die lui. En wat is de huisarts verder van plan. Dit is toch niet normaal. Wat een raar gedoe. Sta ik ineens naakt bij de huisarts in een kamer aan een paal vast. Ik krijg koude rillingen over mijn lichaam en voel dat mijn tepels fier overeind staan, vanwege de kou denk ik.

Heerlijk gevoel

Maar ja aan de andere kant is het wel lekker warm binnen in die kamer. Ineens denk ik weer aan de mensen die naar mij kijken. Ik probeer mij om te draaien maar dat lukt niet. Ik zucht diep. Ineens moet ik weer denken aan het uitstrijkje zelf, wat een heerlijk gevoel haar handen, want ze raakte af en toe mijn schaamlippen aan omdat ze de eendenbek moest inbrengen. Ik voel nog de warmte van haar vingers. En terwijl die gedachten door mij heen gaan, word ik geiler. Ik fantaseer verder over haar eerdere woorden mijn slipje door te knippen.

Met een mes mijn slipje doorsnijden, van die gedachte word ik mega geil van. Dat ze dan net met het puntje van het mes mijn klitje zou raken. Ik wil nu best klaar willen komen. Maar tegelijkertijd denk ik van “doe normaal”. Je staat aan een paal vast, mensen kunnen je zien, en zij zou binnen kunnen komen. Ik begin in gedachten een liedje te zingen om al deze gedachten te kunnen skippen. Dat gaat moeizaam. Ik hoor ineens de schuifdeur, ik denk “yes gelukkig ze komt eraan, dan maakt ze me los”. Haar voetstappen komen steeds dichterbij. Ik voel dat ze naast me staat. Ik verwacht dat ze mij los gaat maken.

Auw

Maar nee, zij maakt mij niet los, ze knijpt ineens keihard in mijn tepels. Met haar nagels, het lijkt wel een nijptang. Terwijl ik keihard “auw” roep, met daarop gevolgd de woorden “straks liggen ze eraf”. Ze begint keihard te lachen, en knijpt wederom keihard in mijn tepels. Haar nagels die prachtig zijn trouwens, met bloedrode nagellak, zijn echt des duivels. Dat wil ik ook nog zeggen maar ik hou me in. Wat een pijn. Waarom doet ze dat? En toen was het blijkbaar tijd om mij los te maken.

Ze wrijft over de plekken waar ik geboeid was. Mijn ogen zijn nog steeds geblindeerd. “Zo en ga nu maar even op de grond liggen” zegt ze. Ik wil in de foetushouding gaan liggen, maar dat was niet de bedoeling. “Op je rug, hier heb je een kussentje voor onder je hoofd, want zo lief ben ik dan wel weer. En je benen wijd, goed wijd!”. En ineens voel ik haar voet tegen mijn kut aan, het gladde leer van haar schoenen wrijft zachtjes tegen mijn schaamlippen.

Kletsnatte kut

Mijn kut reageert direct op deze aanraking. En zachtjes begint ze mij te schoppen tegen mijn kletsnatte kut, ze gaat steeds harder, en harder. En OMG wat vind ik dit lekker, zeker omdat ik al zo botergeil ben. Mijn kut staat bijna op knappen en ineens stopt ze. “Opstaan” en ze geleidt mij naar het raam toe. En fluistert in mijn oor “zie ze allemaal eens naar je kijken, o nee dat zie jij niet”, luid lachend. Ze pakt mijn borsten hard beet, en zet haar nagels in mijn borsten. Pijnlijk maar ook heel opwindend.

Ik kan niet meer nadenken. Ze pakt mij bij mijn arm en loopt samen met mij de kamer met de schuifdeur uit en lopen weer terug naar haar behandelkamer. Ze trekt mijn blinddoek van mijn hoofd. Ik zie een heerlijke glimlach van mijn huisarts, en ik glimlach terug. Nou kleedt je maar aan, hou je telefoon in de gaten, want we moeten de uitslag van je onderzoek live bespreken. Ik kleed mij snel aan, geef haar netjes een hand en bedank haar voor het onderzoek.

Avond

Ik rijd rustig, dat probeer ik tenminste, weer naar huis. Gelukkig is het niet zo ver rijden. Wat was er nu gebeurd bij de huisarts, waarom gebeurde dit allemaal? Mijn hoofd kon niet meer normaal denken ik kon alleen maar aan haar en het hele gebeuren denken. Thuisgekomen heb ik maar even uit gemak een soepje opgewarmd, en een paar boterhammen gegeten. Ik kon eerst geen hap door mijn keel krijgen maar uiteindelijk won de stevige trek van mijn gedachten.

Na het eten neem ik nog even een douche en probeer de tekst van mijn buik te poetsen, wat deels lukt. Hopelijk is het eraf als ik weer naar haar toe moet. Inmiddels is het 22:30 uur, en ik duik zo mijn bed in. Morgen weer aan het werk. Terwijl ik op bed lig probeer ik te visualiseren wat er nu eigenlijk gebeurd was die dag. Hoe de onbekende mensen naar mij gekeken hadden wat ze onderling tegen elkaar gezegd hebben. En heeft zij ook naar mij gekeken terwijl ik daarbij het raam stond.

Bericht!

Ineens hoor ik een berichtje in mijn whatsapp. Shit vergeten wifi en mobiele netwerk uit te zetten. Zal ik nog even kijken? Want ja, misschien is zij het. Ik pakte mijn telefoon van mijn nachtkastje en een soort van schrik slaat mij om het hart. Ja een berichtje van haar. Overmorgen stipt 18:00 uur zit jij in de wachtkamer. Tot dan! Mijn hart begint te bonzen. Ik zou toch gewoon alleen de uitslag krijgen? Maar het maken van het uitstrijkje was ook niet normaal. En met die gedachte viel ik als een blok in slaap.

Tergend langzaam

De tijd naar de afspraak toe gaat tergend langzaam. Steeds opnieuw lees ik haar bericht. En stiekem hoop ik op nieuwe berichten van haar. Gelukkig moet ik deze dag op kantoor vertoeven dus dat maakt het ietwat makkelijker vanwege de afleiding. Ik heb de nodige besprekingen, die soms interessant zijn maar soms ook helemaal niet. Op die momenten ben ik gauw afgeleid.

Om half vier ontvang ik een berichtje op mijn whatsapp van haar. “Denk je erom dat je glad bent?” Inwendig vloek ik, want daar heb ik geen rekening mee gehouden. En al helemaal niet meer aan gedacht. Verdomme, dan mag ik wel eerder weg om alsnog te regelen. Ik besluit maar direct te gaan, dan heb ik nog de tijd om mijzelf goed te scheren. Dus ik roep snel over de afdeling: “jongens ik moet er nu echt vandoor, spoedje”. Pak mijn spullen en keer huiswaarts. Eerst even bijkomen en rustig bekijken wat ik nu allemaal moet.

Wel of geen presentje?

Ik vraag me af of ik nog iets van een presentje moet meenemen? Geen idee eigenlijk en waarvoor eigenlijk? Mijn gevoel zegt van “ja gewoon doen”. Dus ik bel de bloemenzaak in het dorp waar ik woon, en bestel een bos bloemen en zeg erbij dat ik ze om 17:45 uur af kom ophalen. Gelukkig kent het personeel van de bloemenzaak mij, dus het is snel geregeld. Snel onthaar ik mijn kut, wel met een ontharing crème, omdat ik dan het idee heb dat het wat gladder wordt. Terwijl dat spulletje intrekt pak ik een slipje uit de la en een beha.

Een andere dan de vorige keer, want anders heb ik het idee dat zij denkt dat ik aldoor hetzelfde aan heb. Zo ook met de kleding. Zodra de crème rijp is om eraf te spoelen spring ik onder de douche, en maak mij helemaal klaar om eerst de bloemen op te halen en dan naar de huisarts te gaan. Als ik bij de bloemenzaak aankom zie ik dat er een hele rij staat. O jee dan kom ik zeer zeker te laat. Ik zoek oogcontact met één van de medewerkers.

Zij heeft snel door dat ik haast heb. Ze geeft mij de bos bloemen aan en zegt “ik stuur je later wel even een tikkie”. Met een “top, super bedank” ga ik weer naar mijn auto en rij naar de praktijk toe.

Weer in de wachtkamer

Terwijl ik daar aan kom denk ik “ja wat bedoelt ze eigenlijk”. Moet ik om stipt 18:00 uur naar binnen of moet ik niet later komen dan 18:00 uur? Ik neem het zekere voor het onzekere en stap de wachtkamer in, die opnieuw weer vol zit. Jeetje wat moet iedereen hier toch zo laat. Maar goed wie weet doet zij ook aan avondopenstelling vanwege het feit dat de meeste mensen overdag werken.

Ik zie de wijzer van de klok in de wachtkamer langzaam naar stipt 18:00 uur, maar geen huisarts. Ja, ze komt op een gegeven moment wel binnen maar knikt naar iemand anders. “O ze is uitgelopen”, denk ik direct. En ik blijf maar wachten. Normaliter zou ik naar de doktersassistente gaan om te vragen of het nog duurt. Maar in deze weet ik niet wat te doen. Het maakt ook niet uit want de doktersassistente was allang naar huis. Om 19:15 uur stapt ze de wachtkamer in en knikt naar mij.

In de gootsteen

Ik sta op, met de bos bloemen en loop met haar mee, naar haar praktijkruimte. Ze gaat direct zitten achter haar bureau en ik geef haar de bos bloemen. “Zet daar maar in de gootsteen in het keukentje”. Ik doe gedwee wat zij mij vraagt, en laat wat water in de gootsteen lopen. “En dank je wel” zegt ze met een grote glimlach die daarna weer omslaat in een andere toon.

“Volgens mij had ik gezegd stipt 18:00 uur. Dus je was te vroeg, en dat is niet wat ik gezegd heb”. “Nee” stamel ik met een rood verkleurd gezicht. “Dan weet je het in ieder geval voor de volgende keer”. Ik knik. Ineens staat ze op en schuift haar stoel achteruit en loopt naar mij toe. Ze pakt mij bij mijn haren en trekt eraan. Ze fluistert in mijn oor “mevrouw of meesteres voor jou, jongedame”. Terwijl ik overrompeld voor haar sta zeg ik toch netjes “Ja Meesteres”. “Uitkleden en gauw” zegt ze. Ik kan niets anders meer zeggen dan “Ja Meesteres” en kleed mij uit.

Schandpaal

Zij heeft al slippers voor mij klaar gezet. Blijkbaar wil ze niet dat ik blootsvoets door de praktijk heen loop. En dat snap ik. Ze doet weer een blinddoek bij mij om. En ineens zijn daar die nagels weer, vol in mijn tepels. “Weet je hoe dit heet?” zegt ze lachend. “Nee Meesteres”, geef ik als antwoord. “Nipple torture, en onthoud dat” zegt ze. “En nee ik hoef geen antwoord hierop, want ik hoef niet de hele tijd “ja of nee Meesteres” te horen.

Ze pak mij weer bij de arm, maar niet voordat ze voluit mij op mijn kont slaat met iets. Wat, geen idee. We lopen door een halletje en weer hoor ik de schuifdeur. O nee, niet weer voor dat raam staan. Alsof ze mijn gedachten kon lezen” “Yep jij gaat weer voor het raam staan. De mensen in de wachtkamer gaan door het raam kijken of jij nu glad bent. Als er maar één iemand is die zegt dat jij dat niet bent, dan zwaait er wat. En nee jij hoort en ziet ze niet, en zij horen jou niet.”

En weer bindt zij mij vast aan de paal, die voor mij nu de naam ‘schandpaal’ heeft gekregen. Ze gaat weer de kamer uit, ik hoor de schuifdeur heen en weer gaan. En het duurt en het duurt. Ik voel mij zeer ongemakkelijk. Naar mijn gevoel komt ze pas een half uur later weer terug. Tenminste ik hoor de schuifdeur en hoop dat zij het is. Wat gelukkig ook zo is.

Benen wijd!

“Er is twijfel bij één van de aanwezigen dus we gaan een test doen”. Ik denk van “euh test, hoe dan, wat dan”? Ik weet het niet, maar hoop dat het niet al te erg is. “Benen wijd!”. Ik doe wat zij mij opdraagt. Met mijn benen wijd sta ik te wachten op wat er komen gaat. Ik hoor een klikje. En ineens auwwwww, wat is dit? “Stil blijven staan! En o wee als er wat afvalt” zegt ze. Ik hoor iets van een zucht en daarna een kleine brandlucht. Heeft ze nou een kaars uitgeblazen? En het kaarsvet tegen mijn kut aangegooid? Dat moet dan een behoorlijke kaars zijn geweest.

Ik doe mijn uiterste best om niet te bewegen. Gelukkig trekt de pijn snel weg en ik voel het kaarsvet stollen. Ik hoor haar rommelen met iets van metalen dingen. Huisartsen hebben die genoeg om patiënten te behandelen. Ik voel iets puntig in mijn kutvlees prikken. Is dit nu een mes? Ja dit is een mes, dat kan niet anders. Ze haalt met een mes het kaarsvet van mijn kut. Ze laat het vallen in een metalen bakje, want dat kan ik horen.

“Zo we gaan even checken” zegt ze. En weer sta ik te wachten terwijl mijn kut heftig reageert op het kaarsvet, en dat is best een plezierige reactie. Wel iets heel bijzonders. Ik wist niet dat het bestond.

Strobalen

Ze komt terug de kamer in. De schuifdeur open en weer dicht. “Zo ik heb het kaarsvet even onder de microscoop bekeken en je hebt mazzel, het waren maar 20 minuscule haartjes”. Ik zwijg want is dat veel of weinig en wat is de consequentie? Ik heb geen idee wat ze daarmee wil. Ze maak me los, en pakt mij stevig bij mijn arm en trekt mij mee naar een andere kamer.

Ik kom binnen en ruik iets van stro of iets dergelijks. Is dit een schuur of wat is het? Mijn gedachten maken weer overuren. Wat is ze van plan. Is ze überhaupt wat van plan? Alsof ik in een stal ben, zo ruikt het er. De geur van verse hooi en stro heeft de overhand. Ze duwt me een richting uit, en ineens zegt ze “stop!” en duwt mij voorover. Ik lig over een aantal strobalen heen, met mijn kont achteruit. Mijn armen worden over de strobalen heen gelegd en ik word geboeid aan metalen kettingen. Wat een geluid die kettingen zeg.

Fijn gevoel

Ik weet niet hoe ik het heb met al die indrukken. Het stro is best wel op bepaalde punten scherp maar dat vind ik eigenlijk best wel een fijn gevoel. “Kont beter naar achteren” zegt ze. Ik doe mijn billen meer naar achteren en daar komt de eerste pets, met een zweep! “Zo, twintig haartjes keer tien is hoeveel?”. En ik antwoord direct “200”! “Dat worden er dan 2.000 want je bent vergeten met twee woorden te spreken”.

Ik antwoord “ja Meesteres”. En ze begint te slaan, gelukkig niet aldoor voluit ze heeft blijkbaar ook wat lieflijker slagmateriaal dat wat zachter aan komt. Toch doet het verdomd veel pijn en ik verkramp bij iedere slag. Ik denk “waarom doet ze dit”? De tranen lopen uit mijn ogen. Nadat zij een poosje voluit is gegaan voel ik een soort rust over mij heen komen. Als ik naar een andere wereld ga ofzo. Ik heb geen idee. Ik onderga het allemaal voor haar, blijkbaar.

Rust

Voor mijn gevoel is zij ineens klaar met slaan. Ze maakt mij los en helpt mij op te staan. Geeft mij een enorme grote knuffel terwijl ik slap in haar armen word. Ze doet mijn blinddoek af. Ze trekt me mee naar de plek waar ze mij wil hebben. Ik voel een lekkere zachte deken die op een strobaal ligt. Ze blijft me vasthouden, streelt mijn haar terwijl ik mijn tranen verder laatlopen. Wat een intense ervaring.

Ze geeft me wat te drinken en zegt “ga nog maar even lekker op je rug liggen om even bij te komen. Ik doe even je blinddoek weer om voor de rust”. Terwijl ik daar lig bij te komen, is zij bezig iets te doen. Ik heb geen idee, maar hoop niet op weer zweepslagen want daarvan weet ik niet of dat nog trek.

Lekker na genieten

“Zo nu mag je nog even lekker nagenieten” zegt ze. En ik voel metalen cups over mijn borsten heen schuiven. Koude rillingen trekken over mijn lijf maar het geeft ook een opwindend gevoel. Ze zet iets van een machine aan, een zacht brommend geluid en ik voel mijn borsten vacuüm trekken. Wow wat een ontzettend lekker gevoel. Mijn kutje reageert er ook op. Nooit geweten dat er blijkbaar ook een soort melkmachine bestond voor een kut, maar ik kom daar achter wanneer zij deze op mijn kut plaatst.

Ik hoor het stotende vacuüm geluid. Mijn schaamlippen worden helemaal vacuüm gezogen. Ze begint weer wat in mijn oor te fluisteren “laat je maar lekker gaan meisje, je hebt het verdiend na je overgave. Klaarkomen is helemaal ok”. Ik lig als een soort van lappenpop op de baal stro. Genietend van al het pompende gevoel dat de machines mij geven. Mijn gedachten? Ik heb ze niet meer. Mijn kut en borsten zijn bezig om de pijn te verzachten. Ik begin te hijgen, een teken dat er een orgasme begint aan te komen. En ja die komt. Honderd procent. Luid hijgend kom ik tot een orgasme! Wat een heerlijk gevoel!

Speelkamer

Nadat ik ben bijgekomen van alles, helpt zij mij opstaan van de strobaal. Ze doet een dekentje om mij heen. “Loop eerst maar even met mij mee, dan kun je straks ook even douchen”. Ze doet de blinddoek nog niet af. Aan haar arm loop ik mee. We lopen een ruimte in en ze doet de blinddoek af. Ik kijk direct of er een raam is, die is er niet. Of zou ze nog een andere ruimte hebben? Geen idee.

“Dit is mijn speelkamer, kijk gerust even rond, en ga dan even douchen, de badkamer is daar en ze wees naar de badkamer”. Ik kijk in het rond. Wow wat staat er veel spullen. Ik zie heel veel, waaronder ook een elastiek. “Is die voor bungee jumpen” zeg ik lachend tegen haar. “Nee, voor parachute springen, bijdehandje” zegt ze lachend terug.

“En voor de duidelijkheid voordat je gaat douchen. Ik ben Meesteres Moriah en jij bent mijn slavin”, zegt ze. Ik draai mij om en ik kan alleen maar verlegen glimlachen. Ze geeft mij een knuffel en een handdoek en zegt: “hup douchen jij”.

Die avond lig ik in bed en knijp mezelf wel duizend keer in mijn arm. Ik ben de slavin van Meesteres Moriah. Met een gelukzalig gevoel val ik in slaap…

Specificaties: Femdom fantasy contest 2025

Meer informatie

Breng je stem uit op jouw favoriete Femdom Fantasie 2025
Uniek: Femdom fantasy contest 2025

Bronvermelding

Tekst: slavin a
Afbeelding: 123rf.com