Sommige dromen blijven dromen

“Sommige dromen blijven dromen” is voor BDSMforyou.nl  geschreven door Meesteres Moriah.

Er zijn subs – vaak mannen die zichzelf al decennia lang “zoekende” noemen – die al hun leven lang dromen van dat ene moment. De ontmoeting, de overgave, de transformatie. Ze schrijven erover, fantaseren erover, praten erover, maar als de kans zich eindelijk aandient, blijkt het “ineens” allemaal net even te spannend. “Ik moet er nog even over nadenken.” “Ik heb het te druk.” “De timing is niet goed.” En zo glipt het moment voorbij, keer op keer.

Ik kom ze geregeld tegen. Mannen van vijftig, zestig of zeventig plus die me mailen dat ze “hun hele leven” al verlangen naar echte overgave of eindelijk durven te verschijnen als sissy. Ze sturen lange, gepolijste verhalen, vol details en smachtende verlangens. En toch komen ze nooit. Niet omdat ze niet willen, maar omdat de droom in hun hoofd veiliger is dan de werkelijkheid ooit kan zijn. In hun fantasie is alles perfect geregisseerd: geen schaamte, geen angst, geen geur van zweet of zenuwen. Alleen pure opwinding. En zodra het echt dreigt te worden, breekt dat illusie-pantser open – en rennen ze weg.

De illusie van controle

Fantaseren geeft controle. In een droom kun je alles sturen: jij bepaalt wanneer het spannend wordt, hoe het eindigt, hoe ver je gaat. De realiteit is anders. Echte overgave vraagt om loslaten. Om jezelf niet meer kunnen sturen, om een ander vertrouwen. En dat is voor veel mensen eng. Zolang het bij woorden blijft, is het veilig. Maar zodra iemand – zoals jij of ik – zegt: “Kom maar, ik help je om het echt te beleven”, komt er paniek. Dan komen de excuses, de twijfel, het “even wachten tot het beter uitkomt”.

En ergens begrijp ik het ook. De wereld van BDSM, van sissy-spel of vrouwelijke dominantie, raakt aan diepe lagen van identiteit, schaamte en verlangen. Veel mannen dragen dat hun leven lang in stilte mee. In hun hoofd is het een heilig terrein – en het idee om dat ineens écht te moeten betreden, voelt als heiligschennis. De droom is veiliger dan de werkelijkheid.

De eeuwige drempel

Ik heb in de loop der jaren talloze mannen gesproken die me vertelden dat ze “eindelijk” de stap wilden zetten. Ik nodigde ze uit, soms gewoon als menselijke uitnodiging. Geen sessie, geen betaling, alleen de kans om zichzelf te mogen zijn. Een gesprek, een beleving, een veilige omgeving, een meidenshopmiddag voor een angstige Sissy. Maar 99% komt niet. En dat is oké – niet iedereen is gemaakt voor realiteit. Alleen is het wel eerlijk om te erkennen: als je al vijftig jaar wacht op het juiste moment, dan komt dat moment er waarschijnlijk niet meer.

Wat mij fascineert, is hoe mensen zichzelf geruststellen met uitstel. “Volgend jaar ga ik het doen.” “Eerst wat afvallen.” “Als mijn vrouw op vakantie is.” Maar het moment dat zogenaamd “goed” is, bestaat niet. Wie écht verlangt, moet durven springen – met alle risico’s van dien.

De pijn van onvervulde fantasie

Er schuilt ook iets verdrietigs in. Sommige subs raken verstrikt in hun eigen droomwereld. Ze willen het voelen, maar niet echt beleven. Ze willen geraakt worden, maar niet geraakt zijn. Ze sturen foto’s, schrijven brieven, verzamelen outfits, maar hun diepste angst is dat iemand ooit zegt: “Oké, trek dat jurkje aan, we gaan.” Want dan is het ineens écht. En echte beleving betekent: kwetsbaarheid, imperfectie, onzekerheid. Dat maakt het eng, maar ook mooi. Toch blijven velen liever hangen in die veilige tussenwereld – waar de droom nooit pijn doet, maar ook nooit waar wordt.

De realiteit van overgave

Overgave is niet alleen mooi. Het is ook rauw, confronterend en echt. Het doet soms pijn. Letterlijk of figuurlijk. Maar het is juist die echtheid die het verschil maakt. In een echte sessie, met echte emoties, is geen ruimte voor controle. Je kunt niet regisseren hoe je lichaam reageert of hoe je ziel geraakt wordt. Dat is de magie van BDSM – en precies waarom veel dromers er nooit komen. Want het vraagt iets wezenlijks: vertrouwen. En loslaten van de illusie dat jij bepaalt hoe het loopt.

Elke keer als iemand me vertelt dat hij al jaren droomt maar “nu nog even niet kan”, zie ik vooral angst en zelfbescherming. En ja, dat is soms frustrerend. Maar ik voel er ook compassie bij. Want niet iedereen is in staat om zijn binnenwereld zo bloot te geven. Voor mij is dat dagelijkse kost – ik leef in echtheid, in contact, in overgave. Maar voor wie altijd heeft geleerd zich te verstoppen, voelt die stap als een ravijn. Toch denk ik soms: je mist zóveel moois door te blijven staan aan de rand.

Dromen zijn een begin, geen bestemming

Een droom is een signaal. Hij laat je zien waar je naar verlangt. Maar hij is niet bedoeld om eeuwig te koesteren zonder actie. Dromen zijn richtingaanwijzers, geen vakantiehuisjes waar je je permanent in terugtrekt. Er komt een dag dat je moet zeggen: nu is het genoeg geweest met denken, nu ga ik doen.

Voor iedereen die dit leest en zichzelf herkent: misschien is vandaag die dag. Misschien is het tijd om de droom niet langer op te poetsen, maar te beleven. Want zolang je blijft dromen, leef je slechts een halve waarheid.

Wie echt wil leven, moet durven springen. Niet morgen, niet als alles “klopt”, maar nu. Het leven is te kort om je fantasieën eeuwig op te sparen voor een ooit dat nooit komt. En wie die sprong waagt, ontdekt iets wonderlijks: dat de werkelijkheid, met al haar imperfecties, duizend keer mooier is dan elke droom.

Meer informatie

Een nieuwe tijd, een tijd van echte Femdom
Waar ligt de werkelijke macht binnen BDSM?
De impact van schaamte en kwetsbaarheid in overgave

Bronvermelding

Tekst: Meesteres Moriah
Fotografie: 123rf.com