FFC-004 Zonder handjes

Dit is een fantasie die is ingestuurd voor de Femdom Fantasy contest. De fantasie is ingestuurd door slaaf f en voldoet aan alle voorwaarden van de contest. Bezoekers van BDSMforyou kunnen op deze fantasie hun stem uitbrengen door op onze stempagina te kiezen voor voor FFC-004 Zonder handjes“. Druk vervolgens op “stem”.

Zonder handjes

Ga maar halen! Een beetje onbenullig kijk ik haar aan, alsof ik niet goed besef wat ze bedoelt, of misschien juist omdat ik dat héél goed weet. Na een korte, indringende pauze antwoordt ze met een gedecideerde blik: Als ik hem zelf op moet gaan halen ga je er hier ter plekke mee van langs krijgen! Ik sta op en maak aanstalten om de zojuist door haar weggeworpen tak op te gaan halen. Nee nee, op handen en voeten natuurlijk, net als een hond… enne, een hond houdt de tak ook niet vast met zijn handen hè.

Haar toon, maar vooral de kleine lichtjes in haar ogen verraden dat ze van de vertwijfeling geniet. Een vluchtige blik om me heen, geen andere mensen te zien, geen beter moment dan nu. Zou ze daar rekening mee gehouden hebben? Fuck it, nu of nooit, en snel kruip ik op handen en voeten naar de tak. Daar aangekomen kijk ik nog eens aarzelend naar de tak, gevolgd door een nieuwe scan van de omgeving. Veilig. Verstand op nul en weg met die schroom, bijt ik mezelf toe terwijl ik mijn tanden in de tak zet en de terugweg zo mogelijk nog sneller afleg dan de heenweg.

Komisch gezicht

Lachend kijkt ze het geheel aan. Ergens heel, maar dan ook echt héél diep van binnen is het besef er ook bij mij wel dat ’t een komisch tafereel moet zijn om te aanschouwen. Kijk je nou zitten met die tak, schatert ze uit, gênant gewoon! Niet nog een keer, niet weer weggooien, is het enige dat door me heen schiet. Gelukkig mag ik de tak voor haar voeten neerleggen, zogenaamd zodat ze even bij kan komen van het lachen.

Deze heb je wel verdient zegt ze, en terwijl ik iets van trots in haar ogen meen te bespeuren vist ze een babyblauwe halsband met van die hondenbotjes erop uit haar tas en gespt deze liefdevol om mijn nek. Weer weet ik niet precies wat ik er van denken moet. Het ding is dan weliswaar niet roze, maar babyblauw is nou ook niet exact mijn kleur. Die hondenbotjes maken het er ook bepaald niet beter op zullen we maar zeggen. Anderzijds ben ik niet ongevoelig voor de symboliek ervan, het confirmeren van onze dynamiek.

Net even anders

Deze mooie dominante Dame laat op deze manier immers duidelijk blijken dat ze me geschikt acht om verder mee te gaan, sterker nog, dat ze dat zelf ook graag wil. Afgezien van de kleur en vormgeving is dit eigenlijk wat ik zelf ook nastreef, en natuurlijk gaat het nou weer nét niet precies zo zoals ik het in gedachten had. Dat kan je wel aan haar overlaten: alles gaat altijd net even anders dan voorzien. Uiteindelijk ben ik toch vooral heel blij met dit gebaar en heb derhalve zelfs al snel vrede met het door haar gekozen exemplaar. Een warme, welgemeende knuffel volgt. Deze mooie nazomer dag was zojuist nóg mooier geworden. Dank U wel Mevrouw!

Kinky gedachten

Terwijl we nog even op het bankje nagenieten van het mooie moment, speelt de reis die ons hier gebracht heeft zich nog eens af in mijn hoofd. Via mijn nieuwsgierige, misschien ietwat kinky gedachten gedacht ben ik een paar maanden geleden uitgekomen bij een soort online variant van Truth or Dare ‘voor volwassenen’. Weer eens wat anders dan dammen of schaken. Na een paar dagen lid te zijn verschijnt er een berichtje van een voor mij tot dan toe onbekende dame. Fijntjes wijst ze me erop dat het veel leuker is om ook af en toe voor Dare te kiezen, in plaats van mijn tot dan toe veilige Truth-keuzes.

Goed punt, schrijf ik terug en om me niet te laten kennen vraag ik meteen met een beetje bluf of ze wat specifieks in gedachten had. Misschien had ik ergens verwacht dat het daarbij zou blijven, al was zo’n contact natuurlijk ook wel spannend. Al snel volgt haar reactie: Natuurlijk heb ik al wat specifieks in gedachten, het heet “Zonder handjes”. Neem pen en papier en schrijf daarop in drievoud “Mag ik alstublieft een opdracht van U ontvangen Mevrouw?”

Let op: schrijven zónder handjes en mét hoofdletters, heb je meteen een idee hoe het hoort. Daarmee had ze de toon gezet, en op een vreemde manier maakte deze (spreekwoordelijke) tik op de vingers nog aardig indruk, en dat voor een afstandelijk, digitaal contact met een onbekende.

Eerste opdracht

Uiteraard heb ik die eerste opdracht (zonder vals te spelen!) vervuld. Tot beider tevredenheid volgde daarna nog een opdracht, daar had ik immers zelf min of meer om gevraagd middels het amper leesbare briefje. In de periode daarna zijn er talloze berichten uitgewisseld, soms bijna filosoferend van aard, dan weer met allerhande opdrachten. Het ging werkelijk alle kanten op. Elke keer net ietsje gekker, tijdrovender en / of lastiger. Tot twee weken geleden. In een korte uiteenzetting lees ik de resultaten van voorgaande opdrachten, onze geschiedenis, en stelt ze dat ze denkt meer potentie in me te zien dan dit soort online spelletjes. Zo’n durfal als jij schrikt vast niet terug van een Dare in real life?

De verwachtingen zijn hoger, maar de beloningen ook, mits je ze verdient. Bij het lezen van die laatste zin ontspinnen zich spontaan beelden van de Dame in kwestie, gehuld in spannende kledij, uiteenlopend van stoere lederen outfits tot sexy lingerie en alles daar tussenin. Oef, zo’n stoute jongensdroom, dat wilde ik natuurlijk wel! Met het laatste restje zelfbeheersing en een subtiele verwijzing naar de eerste vraag die ik haar ooit stelde schreef ik terug: Goed punt, heeft U iets specifieks in gedachten? En opnieuw bleek dat het geval, waardoor we hier en nu samen genieten op een bankje in het bos, met een babyblauwe hondenriem met botjes om mijn nek.

Beloningen

Ze vraagt me of dit is wat ik had verwacht toen we over beloningen spraken. Nou nee, zo’n halsband was eigenlijk niet eens in mij opgekomen. Wat dan wel? Ik wist gewoon niet precies wat ik me er bij voor moest stellen. Onzin, roept ze, er zal heus wel wat in die hersenpan van je zijn opgekomen. Geen verwachting misschien, maar op z’n minst toch wel iets van een hoopvolle gedachte?

Dit wordt een beetje ongemakkelijk, ik kon toch moeilijk vertellen over die beelden die op dat bewuste moment mijn fantasie geprikkeld hadden. Durf je niet? Wel fysiek met de billen bloot, maar niet mentaal? Och, arm ding, daar moeten we later nog maar eens mee aan de slag dan, zegt ze terwijl ze me een aai over de bol geeft. Ik word er merkbaar stil van, en daar haakt ze graag op in. Straks ga je nog over het weer beginnen, lacht ze. Laat me je helpen, we gaan even terug naar je geliefde Truth vragen: probeer eens te vertellen wat er nu, op dit moment, door je heen gaat.

Beetje dubbel

Lief eigenlijk wel, want ik merkte dat ze (dit keer in ieder geval) oprecht het beste met me voor had. Het is een beetje dubbel, weet ik er na een korte overdenking van te maken. Hoewel U erg dicht bij de waarheid zit, is dit toch niet helemaal de indruk die ik graag had willen maken. Oh? Welke indruk had je willen maken? En welke indruk denk je dat je gemaakt hebt? De hoop op een makkelijk gesprek vervliegt, en alsof ze de druk nog wat wil opvoeren schuift ze wat dichter tegen me aan. Even weet ik het niet meer, en ik merk dat ze dit keer niet van plan is te gaan helpen.

Er valt een gespannen stilte, tenminste, zo voelt het voor mij. Plots ben ik eruit: Onderdanig. Ik wilde graag onderdanig overkomen, en zorgen dat U blij werd van ons avontuur. Maar in plaats daarvan vrees ik dat ik een terughoudende indruk gemaakt heb. Wat prachtig! Ze spreekt me gemoedelijk toe, wat fijn dat je daar over nagedacht hebt! Maar terughoudend? Terwijl je net met een tak in je mond op handen en voeten voor me zat?

Lieverd, ik denk niet alleen dat je onderdanig overkomt, ik denk dat je onderdanig bent. Daarop heb ik je uitgekozen. Dat je niet meteen het achterste van je tong laat zien heeft wel iets, iets uitdagends, iets waar we wat mee kunnen. Geloof me, dat krijg ik er nog wel uit.

Dankbaarheid tonen

Over indrukken gesproken, volgens mij heb je aardig wat indrukken te verwerken, grinnikt ze waarmee ze de spanning weer een beetje uit de lucht haalt. Om je het wat makkelijker te maken zal ik je vertellen hoe we de dag gaan afsluiten. Je mag me straks weer netjes naar huis brengen, alwaar je me je dankbaarheid mag tonen door mijn laarzen schoon te maken… zonder handjes, voegt ze daaraan toe, waarna ze vervolgens speels haar tong uitsteekt.

Kalm maar, ik zal je niet meteen de modderige zolen laten doen, dat bewaren we voor een andere, meer regenachtige dag. Omdat ze natuurlijk niet zo vies de kast in kunnen moet het ergste vuil er wel eerst af.

Louter positief

Ga maar even voor me op je knieën, met je rug naar me toe. Wat ging er nou weer gebeuren? We hadden de aftocht toch zo’n beetje af geblazen? En dan haar laarzen schoonmaken zonder handjes, natuurlijk heb ik genoeg porno gekeken en fantasieën gehad om te weten wat ze daarmee zou kunnen bedoelen. Het precieze gevoel dat dit alles bij me losmaakt kan (of ga) ik niet omschrijven, maar het is louter positief.

Vieze afdrukken

Snel kniel ik voor haar neer, afwachtend wat er komen gaat. Ik voel hoe ze haar laars tegen mijn schouderblad zet en aardig wat druk zet. Vervolgens ook onder mijn andere schouderblad. Vreemde gewaarwording, ’t deed geen pijn, het had ook niks weg van schoppen, eigenlijk deed het me niet zoveel. Omdraaien maar! Prompt ging ze verder op de voorkant, ofwel mijn buik en borst. Wanneer ik naar mijn shirt kijk zie ik de onmiskenbare afdrukken van haar zolen. Dat heeft U mooi gedaan, prijs ik haar, zo kunnen ze vast de kast wel in. Dank je, ik vind het ook goed bij je staan, zegt ze kort. Laten we teruggaan, de rest mag je thuis doen.

Volgens mij waren we nog niet halverwege toen ze ineens stilstond en zei dat ze nog wel wat te drinken zou lusten. Ja, dat gaan we doen, we slaan hier rechtsaf en als ik me niet vergis zit er dan op de hoek een heel gezellig terrasje. Uhm, ik weet niet of ze me zo wel op dat terras willen hebben hoor, stamel ik nog, wijzend naar de voetafdrukken op mijn shirt. Tuurlijk wel, zegt ze, terwijl ze me al half meetrekt. Je gelooft toch niet in toeval?

Allemaal vooraf gepland jongeman. Zo zie je maar, ook ik laat niet altijd het achterste van mijn tong zien, weet je ook eens hoe dat is. Je bent toch niet weer bang dat je een verkeerde indruk gaat maken? Hilarisch, echt humor van de bovenste plank gromt m’n onderbewuste.

Nijmeegse Vierdaagse

Maar straks zit ik daar, terwijl ik eruit zie alsof de eerste deelnemers van de Nijmeegse Vierdaagse me niet meer konden ontwijken. En het ergste was misschien nog wel die halsband, wat moest men nou van het hele plaatje denken? Als we het terras oplopen wijst ze al enthousiast naar een tafeltje bijna in het midden. Alsof die voor ons vrijgehouden is, gilt ze enthousiast. Sssst, denk ik, doe eens rustig. Hoe minder aandacht hoe beter. Als we gaan zitten zie ik een bordje met gereserveerd op de tafel staan. Ze had het echt gepland.

Ze steekt haar hand op en wenkt. Geen zorgen, grijnst ze als de serveerster bij onze tafel staat, ik doe het woord wel, ik denk dat hij een beetje verlegen is. Ze bestelt een gemberthee met appelgebak “en voor Pluto hier een glas water alstublieft”. Ach gossie, is ie wel braaf geweest? De serveerster geeft me een paar, bijkans kleinerende klopjes op het hoofd terwijl ze de vraag stelt. Ik val van de ene verbazing in de andere. Blijkbaar is de serveerster op de hoogte van de plannen, maar ik ben er nog niet over uit of dat nou fijn is of juist helemaal niet.

Nog niet weggerend

Aanvankelijk voel ik me ontzettend opgelaten, maar mijn gezelschap heeft het duidelijk goed naar haar zin en ik besluit me daar dan maar op te focussen. Met enige moeite vertel ik haar dat ik blij ben dat ze zich zo goed vermaakt, en dat dat uiteindelijk toch overeenkomt met de indruk die ik wilde maken. Ze lacht me vriendelijk toe. Dat is je inderdaad gelukt, en je bent nog niet weggerend! Met een beetje ondeugende blik wijst ze naar haar laarzen, ik verheug me er al op om straks je kunsten te bewonderen.

Ik had willen zeggen dat dat geheel wederzijds was, maar in plaats daarvan kwam eruit dat ik me dat heel goed voor kon stellen. Wonderlijk hoe je blijkbaar van alles durft te ondergaan, maar je er toch niet helemaal aan over durft te geven, zegt ze met een glimlach. Leuk, die tweestrijd.

Opperbeste stemming

Met een klein blosje op de wangen reken ik de drankjes af en vervolgen we onze weg naar huis. Viel het mee, vraagt ze. Ik zou liegen als ik zei dat ik weleens erger had meegemaakt, grap ik terug. We zijn beide in opperbeste stemming en keuvelen wat af onderweg. Zo we zijn er, tijd voor het dessert, klinkt het uit haar mond. Je hoeft dat niet hierbuiten te doen hoor, je mag mee naar binnen, als je tenminste nog durft. Ik zou het niet willen missen, roep ik stoer.

Zo mag ik het horen, en ik verwacht dat straks dan ook terug te zien. Ondanks mijn vele pogingen slaag ik er maar niet in om haar van d’r stuk te brengen.

Omgekeerd is het wel regelmatig raak, zoals ik ook dit antwoord niet verwacht had. De deur valt achter ons in het slot en meteen draait ze zich om. Op je knieën, hoofd naar beneden, en bedank me voor de boswandeling, je halsband, en mijn aandacht. Het gezellige kletsen van slechts enkele ogenblikken geleden heeft plaatsgemaakt voor een wel heel strenge toon. En als kleine blijk van waardering maak jij mijn laarzen schoon zoals we dat net besproken hebben.

Dankbaarheid

Nederig spreek ik mijn dankbaarheid uit, wat ruw wordt onderbroken met de mededeling dat ze dit toch onmogelijk kon verstaan. Ik herhaal mijn woorden met meer kracht, waarna ik eindelijk toestemming krijg om te beginnen aan de schoonmaak. Vanwege het mooie weer waren ze gelukkig niet eens zo vies, hooguit een beetje stoffig. Ik dacht er wel mee weg te komen door eerst een zoen op de tenen te plaatsen en dan vervolgens misschien met m’n wang de grootste stof weg te vegen, ondanks dat ik ergens wel nieuwsgierig was naar de sensatie van een likje. Maar goed, je wil ook niet meteen overdrijven dacht ik.

Wat, geen tong Pluto? Daar sta je toch om bekend? Buiten was je nog zo enthousiast! Blijkbaar beviel mijn door haarzelf gegeven koosnaampje uitstekend, en liet ze de kans om deze tegen me te gebruiken niet onbenut. Kom op, doe het gewoon, ik wil het, jij wilt het, wat houdt je tegen? Haar toon is niet meer streng of plagerig, eerder aanmoedigend en overtuigend. Terwijl ik voorovergebogen, met mijn neus vlak boven haar tenen zit en verschillende overwegingen zich in recordtempo opvolgen in mijn hoofd, drukt haar andere voet me ineens naar beneden.

Er stond al een afdruk op je shirt, dus ik dacht dat je een extra steuntje in de rug wel zou kunnen waarderen, spreekt ze lieflijk. Haar voet op mijn rug, haar aanmoedigingen, en tot op zekere hoogte zelfs mijn eigen aandrang, alles bij elkaar kan ik het niet langer weerstaan en prompt laat ik mijn tong stevig over het leer van haar laars glijden.

Even kijk ik op naar het resultaat, het is immers niet alsof me dit iedere dag overkomt. Er was duidelijk een brede, donkere zwarte streep op de laars verschenen. Het was haar ook niet ontgaan. Zie je nou hoe mooi ze ervan gaan glimmen? Als deze er in zijn geheel zo uitziet mag je me vragen of je aan de andere mag beginnen.

Droge mond

Toen het moment om van laars te wisselen daar was vroeg ze me of ik nog geen droge mond had van al dat stof. Ja, absoluut! Ze loopt weg, om niet veel later terug te komen met een klein glaasje water. Lekker, dacht ik nog, dat is wel heel welkom. Had ik al gezegd dat alles altijd net even anders gaat dan dat je denkt? Dit was hierop geen uitzondering. Ze laat weten zelf ook een droge mond te hebben en drink het glas leeg. Oh, jij had ook wat gewild?! Geen probleem natuurlijk, doe je mond maar open.

Aarzelend doe ik wat ze zegt, en voor ik het weet spuugt ze perfect raakt. Meer? Nee? Dan mag je aan de andere laars beginnen. Ditmaal doet ze af en toe een paar stappen naar achter of opzij waardoor ik wel moet volgen. Het kan me niet deren, ik vind het allemaal wel prima. Eindelijk lijkt het allemaal op zijn plaats gevallen te zijn bij me, en kan ik genieten van hoe ze me bespeelt. Zelf zou ik het natuurlijk niet zo snel overgave noemen, al heb ik er op dit moment ook nog even geen ander woord voor. Gelukkig zijn woorden op dit moment ook niet nodig.

Als nieuw!

Nadat beide laarzen er weer bijna als nieuw uitzien helpt ze me overeind om me vervolgens te belonen met een innige omhelzing. Heerlijk! Alleen hiervoor was het de moeite al waard. Ze maakt duidelijk dat we nu mogen ontspannen, en stelt voor om lekker op de bank te ploffen om nog even lekker na te praten en te landen zoals ze het noemt. Uiteindelijk vertelt ze me dat ze een hele leuke middag met me heeft gehad, en dat ze de volgende keer graag een ochtend of een avond wil inplannen. Ze houdt wel van een beetje mysterieuze plagerij, dus omschrijft ze de opties als “Champagneontbijt” of “Klapper van de avond”.

Vragen hierover duldt ze niet, maar ik mag er wel even over nadenken. Zodra ik thuis ben moet ik het laten weten. Als we afscheid nemen pakt ze me losjes bij mijn halsband, ik was al bijna vergeten dat ik die om had. Wil je dat ik die hier voor je af doe, of doe je dat thuis zelf? Ik kies voor het laatste om zo nog wat langer mijn euforische gevoel vast te kunnen houden en dat stemt haar tevreden. De volgende keer dat je hier bent zorg je dat je hem om hebt, toch? Uiteraard Mevrouw, antwoord ik. Ze corrigeert me: “Uiteraard Meesteres”.

Specificaties: Femdom fantasy contest 2025

Meer informatie

Breng je stem uit op jouw favoriete Femdom Fantasie 2025
Uniek: Femdom fantasy contest 2025

Bronvermelding

Tekst: slaaf f
Afbeelding: —