Alles doe ik voor die ogen
Masker
Grote ogen. Make-up. Ik moet gestaan hebben en gestaard. Naar haar. De vrouw. Was ze naakt? Het masker verborg haar gezicht. Ik had voldoende aan haar ogen. Ze keek mij aan met een blik vol melancholie. Of gewoon medelijden omdat ze wist wat er komen zou. Eigenlijk schrok ik van haar toen de deur open ging. Schrok ik? Ik denk het. Ze was naakt. Volgens mij was ze naakt. Alles zou ik doen voor die ogen. Alles deed ik voor die ogen. En haar kont. Die ook.
Ik liep achter haar aan. Een pad. Ik was verblind door fel licht. Alles om mij heen was overbelicht. Het was de weerkaatsing van wat ze uitstraalde. Haar zag ik scherp in volle kleuren. Het masker zo zwart waarvan ik nu alleen de achterkant zag. Haar lijf, waarvan ik de achterkant zag. De hakken, haar schoenen, hielen, kuiten, been, dat waarvan ik de achterkant zag. Ik staarde nog toen we stilstonden. Ze was omgedraaid. Een eenvoudig gebaar van haar hand en mijn kleren schoven uit. Vielen naast mij, onder mij, weg van mij. Wij waren bijna naakt. Ik voelde mij even een gelijke, ook al had ik geen masker.
Ik keek naar haar mond en haar neus. Ergens moesten gaatjes. Ik keek, haar hand gebaarde. Ik volgde. De deur ging open. Geen kamer maar een kooi. Ze ging me niet voor maar stond ernaast. Hoe gracieus zij die deur openzwaaide. Onbeschrijfelijk! Ik knielde, kroop. Mijn naakte lijf de ruimte in. Omringd door spijlen, een deur die sluit. Het lawaai van een hangslot dat sluit en dan haar benen. Gelukkig dichtbij. Als het moest kon ik aanraken. Smachtend met mijn hand tussen spijlen door. Het hoefde vast niet. Ik beheerste mij. Zij liep bij mij vandaan. Puur om mij een beter beeld op haar lichaam te geven en te laten wennen aan het geluid van hakken die komen en gaan.
De deur, deur? In ieder geval was hij plots daar. Bruin, gespierd, net zo naakt als ik op een rok na. Niets verhullend. Zijn pik stak tussen de stroken uit. Zij liep naar mij. Hem dichtbij. Ik hier, hij daar. Ik wist niet wat er ging gebeuren. Zij wel. Wijdbeens boven mij. Op het bed dat boven mijn kooi bevond. Smal, klein, bed, bank, zijn gekreun. Direct al. Ruimte vullend. Geluid, nemend. Hij schoof in en uit haar. Ze moest bloedgeil zijn of erg nat. Het ging vanzelf zeg maar. Ik had het idee dat de kooi iets opwipte als zij, hij. Zijn stoot, oerkracht. De vrouw wijdbeens. Ik zag haar hoofd achterover vallen. Het kwam langszij. Ik wilde haar aanraken, mijn tong langs mijn lippen. Mocht ik masturberen? En deed niets.
Hij stapte van haar af. Letterlijk. Weg. Geen aandacht meer. Rolde, tolde, wist een koelkast, tafel, krat naast een rek, weet ik veel waar. Hij had bier. Een fles. Dronk dorstig en hing loom in een stoel. Dat ik zag het allemaal. Zij geen aandacht voor hem. Hij voorbij. Ze stapte van de kooi. Hurkte naast mij. Ik zag haar kut. Hoe kan je ergens anders naar kijken? Toch draaide ik mijn hoofd om. Alsof ik er niet bij was. Geen deelgenoot, afwezig. Gehurkt zittend, zij. Haar vinger langs haar kut. Ik zag de stroom die ze uit haar lichaam loosde.
Haar vinger gleed erdoor. Daarna langs de spijl. Toen in haar mond. Ik keek met open mond. Het likken, zuigen, glijden langs Alles. Het is puur proeven. Ik kroop iets dichterbij. Nieuwsgierig of verlangend? Nog een keer. De vinger dieper nu, direct, verlangend. Uit haar kut wijzend naar mij. Ik zag haar ogen en keek weg. De top over de spijl. Mijn tong tegen de achterzijde. Om de spijl. Het spoor volgend, tergend langzaam om haar niet te raken. Nog een keer. Vinger in kut, spelend, plagend, tik van de top op mijn neus. Nu rook ik haar constant. Erectie.
Alles proefde ik van de spijl. Als de schacht van zijn penis. Het maakte mij niet uit want een deel was van haar. Ik van haar, maar zo zonder masker. Ze nodigde uit, lonkte. Ik draaide en zij opende de deur. Ik kon eruit, nog een keer wenkte zij. Haar hak dichtbij, mijn tong er tegen. Zo, stap voor stap. Druppels uit haar kut nog op de vloer, binnenkant been, daar. Zij negeerde het. Ik niet, zag alles en schoof achter haar aan. Ze rolde om, over de bank, stoel, daar waar hij zat. Ik knielde als een vriendelijk aapje aan een lijntje. Beschikbaar. Toen stond ze op. Ik volgde en zij liep terug. Wees mijn plek en liep weg. Ik bleef achter. Hopeloos alleen. Eenzaam, verlangend.
Achter mij stond ze weer. Trok mij achterover tegen haar lijf. Een ruw, onverwacht handelen. Ik wilde niet maar wie was ik en wie was zij? Het rubber rook ik direct. Het kwam over mijn hoofd. Ik was net als zij! Alleen zonder ogen. Geblindeerd door een zwart latex masker. Mond dicht, neus dicht, oren dicht, zicht dicht, hart dicht, gesloten en weer open. Zij, door te strelen. Een handoplegging, aanraking. Ze greep mijn pik en ballen. Voldoende om te bevestigen dat ik toch man, maar vooral volledig van haar. Ik wilde niets anders dan net als zij zijn. De sfeer, het aura, de macht van de man, als een kut, verlangend, smachtend zodat zij. Ze liet me.
Achter. Alleen. Wist ik veel, ik zag toch niets. Verschoof en voelde spijlen. Mijn kooi, mijn plek. Het tikken van haar hakken klonk gedempt. Ze liet mij achter, alleen! Ik schreeuwde. Afhankelijkheid vraagt om aandacht, schreeuwt om beantwoording. Niets. Ik voelde mij direct leeg en alleen. Ik kon masturberen, ik zag toch niemand en was alleen. Ruimte claimen. Zij greep mijn tepel. Twee vingers. Ik sprong op, kwijlde, de schreeuw, gesmoord door een hand tegen het masker. Ze draaide mij rond en boog mij over de kooi. Armen vast, nee, niet zo snel.
Eerst pols en enkel boeien. Dan vast aan de spijlen van de kooi. Zaten er ogen zodat ik niet langs de spijlen zou glijden? Ik weet het niet. Slag. Ik weet het niet. Slaan. Ik weet het niet. Geslagen. Drie keer. Toen wist ik het wel. Richtte mijn hoofd op en vulde zo de stilte. Het wachten. Rust tussen drie slagen en meer. Als aftellen tot het startschot. Het schot heb ik gemist. De ritmische slagen brachten mij ver weg. Het masker verbergt tranen en gevloek en vangt kwijl op. Smoort je adem. Ze trok het van mijn kop af. Het masker.
Ze was dichtbij. Althans haar ogen. Kijkend. Zonder stem, zonder geluid. Groot, die ogen. Ik keek terug. Ze vond mij vermoeid. Dat verstond ik tenminste in de stilte. Een polsboei maakte ze los. Ik kon onmogelijk zelf bij die andere. Toen liep ze weg. Ik keek op. Rekte mij. Probeerde om los te maken. Ik wilde mijn masker terug. En haar hand op mijn schouder. Zodra ze weer geneukt werd wilde ik het zien, erbij zijn. Likkend als het klaar is. Bier aangeven zodat hij weg kan en dan ik. Gek, ik? Het lukte niet om los te komen. Hij hielp mij. Streelde mij en legde een hand op mijn schouder. Even kneep hij in mijn tepel. Toen rende ik weg. Een sprong hier vandaan.
Meer informatie
Bronvermelding
Ingestuurd door: © B-liever
