De ongelijkwaardigheid in onze gelijkwaardigheid

Er zijn van die onderwerpen die je liever uit de weg gaat op een feestje. Geloof. Politiek. En gendergelijkheid. Want voor je het weet, zit je in een ongemakkelijk gesprek vol meningen, aannames en verontwaardiging. Toch ga ik het er hier wel over hebben. Niet omdat ik mensen wil overtuigen. Maar omdat ik zie wat er aan het schuiven is. Of beter gezegd: aan het terugschuiven. We zijn in Nederland jarenlang trots geweest op onze zogenaamd verworven gelijkheid tussen man en vrouw. Maar als je wat beter kijkt, zie je dat die gelijkwaardigheid steeds meer onder druk staat.

En nee, dan heb ik het niet over gelijke salarissen, hoewel dat ook nog steeds een punt is. Ik heb het over vrijheid. Zelfbeschikking. De ruimte om je eigen keuzes te maken, als vrouw, zonder subtiele of expliciete afkeuring.

Ik ben geen feminist in de traditionele zin van het woord. Ik hoef niet met blote borsten een plein op en ik heb ook géén hekel aan mannen (integendeel, I love them). Ik geloof ook niet dat vrouwen méér zijn dan mannen. Ik geloof simpelweg dat we anders zijn. En dat precies in die verschillen, de echte kracht schuilt.

Ik ben geen feminist. Ik ben een Femdom lady.

Dat is een zin die ik vaker moet uitleggen. Want veel mensen denken dat Femdom gaat over vrouwen die mannen willen vernederen of ‘de baas spelen’. Maar dat is een oppervlakkig beeld.

Voor mij is Femdom een manier van leven. Een levenshouding waarin vrouwelijke kracht wordt erkend, gevierd en vormgegeven. Niet als reactie op mannen, maar als expressie van wat al in ons zit. Ik geloof in de ongelijkwaardigheid binnen gelijkwaardigheid. In D/s-verhoudingen betekent dat: één is leidend, de ander volgend, maar dat gebeurt op basis van wederzijds respect.

Buiten de BDSM-wereld zou dat principe óók zo mooi kunnen werken. Want het gaat niet over wie het hardst schreeuwt, maar wie werkelijk durft te luisteren. Over wie verantwoordelijkheid draagt, en wie zich durft over te geven, in volledige toestemming. Femdom is voor mij geen omgekeerde machtsstructuur. Het is een erkenning van natuurlijke kracht. En vrouwen, laten we eerlijk zijn, zijn op emotioneel vlak vaak zoveel robuuster dan ze zelf durven toe te geven.

Vrouwen zijn mentaal sterker. Mannen fysiek.

Biologisch gezien hebben mannen gemiddeld meer spiermassa. Daar is niks mis mee. Dat is geen bedreiging, dat is gewoon een gegeven. Het probleem zit ‘m in de interpretatie. Sterk lichaam = sterk wezen. Terwijl mentale kracht minstens zo belangrijk is en op de lange termijn vaak veel bepalender. Vrouwen doorstaan menstruaties, bevallingen, hormonale schommelingen en de onzichtbare last van zorg en mentale belasting. Ze zijn gewend om dingen te dragen. Vaak zonder zichtbaar te klagen. Dat is kracht.

En toch wordt fysieke kracht vaak hoger gewaardeerd dan mentale of emotionele draagkracht. Waarom eigenlijk? Omdat het zichtbaarder is? Omdat het past in een beeld van heldendom en actie? Terwijl het echte uithoudingsvermogen, mentaal, psychisch, emotioneel, vaak wordt gedragen door vrouwen. Maar daar mag je niet te veel over praten. Dan ben je lastig. Of een zeur. Of ‘een dominante en/of sterke vrouw’ en dat is dan ineens niet positief bedoeld. Gek, hè?

De teruglopende vrijheid van vrouwen

Wie denkt dat vrouwen in Nederland volledig vrij zijn, kijkt niet goed. Ja, we mogen stemmen. Studeren. Werken. Stem geven aan onze mening. Maar daar zitten steeds meer kleine kanttekeningen aan. Je mag zeggen wat je wil, maar hou het wel een beetje binnen de lijnen. Kleed je vrij, maar verwacht dan niet dat je serieus genomen wordt. Zeg ‘nee’, maar dan wel vriendelijk.

Wat me zorgen baart, is dat deze beperkingen vaak worden verpakt als ‘veiligheid’. Of als ‘beleefdheid’. Of als ‘realistische kijk op de wereld’. Dat vrouwen beter niet alleen in de trein kunnen zitten. Of in hun eentje naar een feestje kunnen, in de avonduren over straat of hun grenzen niet te nadrukkelijk moeten uitspreken, want ‘je weet maar nooit’.

En natuurlijk: veiligheid is belangrijk. Maar moeten vrouwen zich dan altijd aanpassen aan de dreiging? Waarom leren we vrouwen zich in te houden, in plaats van mannen verantwoordelijkheid te geven voor hun gedrag?

De man die rust vindt bij een sterke vrouw

In mijn wereld spreek ik veel mannen. Submissieve mannen. Maar ook ‘gewone’ mannen die toevallig met mij in gesprek raken. En weet je wat me opvalt? Steeds meer van hen vinden rust bij een vrouw die de touwtjes in handen heeft. Niet omdat ze zelf niets kunnen, maar juist omdat ze het fijn vinden om te kunnen loslaten.

Als een vrouw weet wat ze wil, haar grenzen helder communiceert, structuur biedt en ook zorg draagt, dan ontstaat er ontspanning. Geen machtsstrijd, maar balans. Met of zonder zweep, maakt dan niet uit. Het gaat om de energie. De overgave. De erkenning van elkaars plek. En die plek is voor iedereen anders.

Een man hoeft geen patriarch te zijn. Hij mag ook volgen. Hij mag ook kwetsbaar zijn. En hij mag zich daarin gesteund weten, in plaats van uitgelachen of geminacht. Net zoals een vrouw zich mag uitspreken zonder meteen ‘bitch’ genoemd te worden.

Historisch gezien: eeuwen van achterstand

Vrouwen mochten eeuwenlang niet stemmen, geen eigendom hebben, geen hogere opleiding volgen. Zelfs de medische wereld was op mannen gebaseerd, tot ver in de twintigste eeuw werden medicijnen alleen op mannelijke lichamen getest. Je kunt het je nog amper voorstellen.

En tot op de dag van vandaag mag een vrouw geen paus worden. Waarom eigenlijk niet? Is haar spirituele verbinding minder waard? Haar wijsheid minder zuiver? Deze ongelijkheid zit diep in onze systemen. Niet altijd zichtbaar, maar wel voelbaar. In taal, in gewoontes en in verwachtingen. En zolang we die niet kritisch blijven bevragen, blijven we hangen in een vorm van schijn-gelijkwaardigheid.

De kracht van verschil

Voor mij is gelijkwaardigheid niet: alles hetzelfde. Voor mij is gelijkwaardigheid: elkaars verschil erkennen én waarderen. Dat mannen fysiek sterker zijn, is geen excuus voor dominantie. En dat vrouwen mentaal veerkrachtiger zijn, is geen reden om hen de zorg altijd maar toe te schuiven.

Laten we elkaars kracht niet als bedreiging zien, maar als aanvulling. Laten we erkennen dat het soms heerlijk is als een vrouw leidt. Niet als gevecht, maar als vanzelfsprekendheid. En dat een man zich daarin mag ontspannen, zonder dat hij zijn mannelijkheid verliest.

Zien en gezien worden

We zijn pas echt gelijkwaardig als we onszelf én de ander durven zien voor wie die is. Niet als afgeleide van het geslacht, maar als geheel mens. Ik geloof in sterke vrouwen. In vrouwen die ruimte innemen. Die weten wat ze waard zijn. En die niet bang zijn voor hun kracht, ook niet als die zich uit in dominantie.

En ik geloof in mannen die dat erkennen. Die zichzelf niet kleiner voelen worden bij een vrouw die groot durft te zijn. Dat is de wereld waar ik voor leef. En dat is de dynamiek die ik binnen Femdom terugzie: ongelijk in rol, maar gelijk in waarde.

Klein steuntje in de rug nodig?

Heb jij een verlangen naar een BDSM beleving als Dominant of onderdanig en wil je hier op een normale (en vrijblijvende) manier over praten? Wellicht kan een live date met mij of (online/fysiek/telefonisch) coachgesprek, je hierin tegemoet komen. Of boek een informatieve, inspirerende, op maat samengestelde privé workshop voor de beginnende meesteres/meester, single sub of voor koppels.

Meer informatie

Dominantie versus kwetsbaarheid – geen tegenpolen, maar partners
BDSM coaching: een persoonlijke begeleiding
Wat een Meesteres voor een sub kan betekenen
Waaruit put je als Dominant je creativiteit?

Bronvermelding

Tekst: Meesteres Moriah
Fotografie: 123rf.com