Partner van een Pro Domme – Geen sprookje, maar de rauwe werkelijkheid

“Partner van een Pro Domme – Geen sprookje, maar de rauwe werkelijkheid“ is voor BDSMforyou.nl  geschreven door schlemieltje, partner/sub van Meesteres Moriah.

Soms stel ik me voor dat ik een euro zou krijgen voor elke keer dat een sub zegt: “Wauw… jij hebt het maar getroffen zeg, met een Meesteres als partner!” of “Jij bent de partner van Meesteres Moriah? Man, ik zou wat geven om in jouw schoenen te mogen staan!” En eerlijk? In het begin voelde dat ergens wel als een compliment. Ik bedoel: ze zagen wat ik al lang wist – dat zij bijzonder is. Maar na verloop van tijd ga je het anders horen. Niet meer als bewondering, maar als onbegrip. Want nee, in mijn schoenen willen ze eigenlijk helemaal niet staan. Ze willen in haar spotlight staan. Haar aandacht voelen. Een knieval maken en hopen dat zij hen ziet.

En ik? Ik sta ernaast. Letterlijk. En figuurlijk.

Het beeld en de werkelijkheid

Want laten we eerlijk zijn. Het beeld van “de partner van een Pro Domme” is gelikt. High heels. Latex. Leer. Kracht. Glans. Foto’s waarin zij goddelijk voor zich uit kijkt, een zweep losjes in haar hand, terwijl ik – zo denken ze – vast op mijn knieën zit. Dag in, dag uit. Poetsend. Likkend. Smachtend.

Wat niemand ziet? Dat die high heels meestal bovenop de kast staan omdat ze pijn heeft als ze erop loopt. Dat de latex uit is omdat haar lijf schreeuwt om ademruimte. En dat ik, als haar partner, vooral degene ben die stilletjes de kachel opstookt omdat ze het koud heeft. Die haar armen en schouders masseert, niet uit onderdanigheid, maar uit liefde – en omdat ze pijn heeft. Chronisch. Maar dat zie je niet op een Instagram- of Fetlife-post.

Een stap opzij

Wat het betekent om partner van een Pro Domme te zijn? Het betekent kunnen delen. Niet haar, want ze is niet van mij. Maar haar tijd, haar aandacht, haar energie.

Het betekent dat je leert toekijken terwijl zij andere mensen laat vliegen. Dat je stilletjes naast haar zit terwijl zij in gesprek is met een sub, en je wéét dat er gevoelens kunnen vrijkomen die toe nu toe misschien altijd verborgen hebben gezeten. Omdat ze zo diep raakt. Omdat ze zo puur is in haar dominantie. En omdat hij zich bij haar voor het eerst in zijn leven echt gezien voelt. En ik gun het soms iemand volledig, maar niet iedereen. Het doet soms ook een beetje pijn als ik zie dat het niet altijd door de ander gewaardeerd wordt.

Het betekent ook dat ik zie hoeveel energie het haar kost. Hoe ze zichzelf opbrandt aan de wens iets waardevols te geven aan anderen. En hoe er – helaas – genoeg zijn die alleen maar nemen. Die denken dat haar aandacht een vanzelfsprekend recht is. Die vinden dat het “gratis” moet, “want het is toch haar passie?”

Onbetaalde uren

Maar ik weet wat het haar gekost heeft om hier te komen. De vele duizenden euro’s aan opleidingen, materialen, de website, het speelhuis, de reistijd, de onbetaalde uurtjes waarin ze klaarstaat voor anderen. De mentale last van het dragen van hun pijn, hun verlangen, hun schaamte. En dan ’s avonds uitgeput op de bank zitten, leeggezogen. En toch stuurt ze de volgende dag weer een berichtje naar een twijfelende sub: “Gaat het een beetje met je?”

Ik bewonder haar erom. En ik maak me soms zorgen.

Die 24/7 is een fabeltje

Misschien denken sommige mensen dat het bij ons 24/7 Femdom is. Dat ik met een kuisheidsgordel werk, dat ze me met een vingerknip laat kruipen, dat ons huishouden eruitziet als een set van een BDSM-film. Laat me die bubbel even doorprikken.

Wij hebben een afwas. Een huishouden. De verzorging van hulpbehoevende familieleden. Werkstress. Een verbouwing. Vermoeide hoofden. Boodschappen die gedaan moeten worden. En net als elk ander stel, hebben we dagen waarop we elkaar vooral passeren met “nog iets nodig van de winkel?” of “was jij de kat niet vergeten te voeren?”

Er is geen knop die aanstaat van ‘ochtend tot avond’. En ja, we zijn Femdom. Maar we leven het niet constant. Sterker nog, in de drukte van het leven is er vaak nauwelijks ruimte voor een beleving. BDSM vraagt tijd. En rust. En een bepaalde energetische aanwezigheid die je niet zomaar uit je werktas tovert.

Soms plannen we een moment. En soms lukt het niet. En dan gaat die bondage-avond toch weer op in Netflix en uitgeblust op bed hangen.

De andere kant van het masker

Waar ik ook getuige van ben? Haar kwetsbaarheid.

Iedereen ziet de Meesteres. De godin. De leider. Maar ik zie ook de vrouw die soms huilt van vermoeidheid en pijn. Die zich afvraagt of ze het allemaal wel goed doet. Die kritiek krijgt van mensen die haar niet eens kennen, maar denken haar te moeten beoordelen op haar keuzes, haar foto’s, haar woorden.

Ik zie hoe sterk ze is, maar ook hoe vaak ze zichzelf moet bijeenrapen om die kracht weer te vinden. En dat zie je dus niet op de foto’s. Daar zie je alleen het masker – dat ze zelf heeft gevormd, met trots, maar dat ze ook af en toe even moet afzetten.

En ik ben er dan. Voor de momenten waarop ze deze niet hoeft te dragen. Waarin ze gewoon haar hoofd op mijn schouder legt. Waarin ze niet hoeft te zijn wie de buitenwereld in haar ziet. Alleen maar wie ze is.

Ik ben niet alleen haar sub

Soms spelen we. Soms mag ik in haar kracht verdwalen. Maar meestal ben ik haar partner. Geen slaaf, geen object, geen speelkameraad. Gewoon haar man. En dat is – geloof me – al meer dan genoeg.

Ik weet dat veel subs dromen van een leven met een Pro Domme. En dat mag. Dromen zijn mooi. Maar idealiseer het niet. Realiseer je dat achter de magie, er ook gewone dingen spelen. Dat zelfs Meesteressen hun boterham smeren, hun belasting moeten doen, en op zondagmiddag gewoon geen zin hebben in zwepen maar wel in een plekje in de zon.

En toch…

En toch… ondanks de vermoeidheid, de drukte, de zorgen, de duizend ballen die ze in de lucht houdt, de subs die haar bewonderen (of belagen), de foto’s die niet het hele verhaal vertellen… Ik hou van haar. Niet omdat ze een Pro Domme is. Niet vanwege de titel. Niet vanwege de foto’s of haar reputatie.

Ik hou van haar omdat ze dapper is. Omdat ze de wereld mooier probeert te maken. Omdat ze ziet wie mensen écht zijn, achter hun maskers, en hen uitnodigt om zichzelf te mogen zijn. Omdat ze nooit opgeeft, ook als ze kapot is. Omdat ze lacht met haar ogen. Omdat ze stevig in haar schoenen staat, maar haar hart openhoudt.

En dat hart? Dat is van mij.

schlemieltje (trotse partner/sub van Meesteres Moriah)

Klein steuntje in de rug nodig?

Heb jij een verlangen naar een BDSM beleving als Dominant of onderdanig en wil je hier op een normale (en vrijblijvende) manier over praten? Wellicht kan een live date met mij of (online/fysiek/telefonisch) coachgesprek, je hierin tegemoet komen. Of boek een informatieve, inspirerende, op maat samengestelde privé workshop voor de beginnende meesteres/meester, single sub of voor koppels.

Meer informatie

Pro Domme vs. commerciële Meesteres – meer dan een titelverschil
Alles, maar dan wel gratis en helemaal voor niets
Mannen zoeken een illusie bij een Pro-Domme
Waarom is een bezoek aan een Meesteres zo duur?

Bronvermelding

Tekst: schlemieltje
Fotografie: Art of Pictures