Femdom fantasie: De tuinman – een onverwacht ochtendspel

“Femdom fantasie: De tuinman – een onverwacht ochtendspel“ is voor BDSMforyou.nl  geschreven door Meesteres Moriah, dé autoriteit op het gebied van liefdevolle en veilige BDSM / Femdom.

De ochtendzon breekt aarzelend door het wolkendek. Het is nog fris, maar de belofte van warmte hangt in de lucht. Ik zit buiten met een dampende kop koffie in mijn hand, mijn voeten omhoog, een boek op mijn schoot – al blader ik nauwelijks. Mijn aandacht ligt elders. Het monotone gezoem van de elektrische heggenschaar heeft iets rustgevends. Het werkt als achtergrondmuziek voor mijn gedachten, die langzaam maar zeker een andere richting inslaan.

Symmetrisch is hij aan het werk

Mijn tuinman – ik ben zijn naam alweer vergeten, iets met een R – is druk bezig aan de haag. Strak werk, dat moet ik hem nageven. Alles symmetrisch, precies zoals ik het wil. Hij is jonger dan ik normaal zou inhuren, maar iets in zijn houding sprak me meteen aan. Hij werkt zonder shirt, zijn bovenlichaam glanst van het zweet, dat zich in een dun laagje op zijn huid verzamelt. Zijn armen zijn gespierd, maar niet té. Zijn blik is gefocust op zijn werk, zijn gezicht heeft een nonchalante uitstraling, in combinatie met een brutale uitdrukking, die ik doorgaans irritant zou vinden, maar die nu, op een of andere manier, juist iets uitnodigends heeft. Alsof hij mij, bewust of onbewust, uitdaagt.

En laat dát nu precies de verkeerde houding zijn in mijn tuin. Of misschien wel de juiste, want het intrigeert. Hij heeft lef, dat voel ik aan alles. En ik hou ervan.

Een glimlach speelt rond mijn mond. Iets in mij wordt wakker. Niet opgewonden, nog niet. Eerst komt het plannetje. En die borrelt langzaam omhoog zoals koffie in een percolator. Pruttelend, warm en met belofte.

Gereedschap

Ik leg mijn boek gesloten naast me neer, neem nog een laatste slok koffie en sta kalm op. Mijn hakken klikken lichtjes op het tegelpad als ik naar binnen loop. De deur valt zacht dicht achter me. In de hal open ik de kast waar ik mijn ‘gereedschap’ bewaar – niet het soort gereedschap dat hij gebruikt, maar minstens zo doeltreffend. Boeien, een ballstretcher, een leren paddle, klemmetjes, een blinddoek en natuurlijk mijn favoriete speeltje: de bull whip. Pittig, precies en met een geluid dat alleen al respect afdwingt.

Ik stop alles in een ruime canvas tas. Niet te opvallend. Geen haast. Alles met controle.

Ik loop via het zijpad naar achteren, mijn tas aan mijn arm. De heg schermt me af van zijn zicht. Hij heeft me niet gehoord – of doet alsof. Zijn bovenlichaam beweegt ritmisch, de schouderbladen dansen onder de huid. Ik stop vlak bij een van de dikke, oude bomen aan de rand van het gras. De plek is perfect. Voor hem ben ik voorlopig nog onzichtbaar.

Een soepele beweging

Ik zet de tas neer, rits open, handen er diep in. Ik haal de boeien tevoorschijn. Hij hoort me pas als ik op hem afstap. En tegen de tijd dat hij zich omdraait, heb ik al één arm vast.

“Wat…?”

Hij krijgt geen tijd om de zin af te maken. In één soepele beweging draai ik zijn pols naar zijn rug, klik de boei dicht, trek zijn andere arm mee en fixeer ook die. Hij draait zich, maar zijn ogen verraden geen angst. Hooguit verbazing. En nieuwsgierigheid. Of misschien zelfs iets spottends of uitdagends.

“Sst,” fluister ik terwijl ik zijn polsen aan de boom vastmaak. ”

Zijn mond opent zich, maar sluit weer zonder geluid. Ik pak mijn paddle en tik zachtjes over zijn schouderblad. “Te strak in de broek,” mompel ik. Ik trek aan zijn riem, maak de knoop los, rits naar beneden. De broek zakt met enige moeite tot zijn knieën. Hij staat daar nu halfnaakt, armen vast, benen beperkt in beweging, lichaam gespannen.

Ik loop om hem heen. Raak hem nergens aan. Laat de stilte het werk doen.

Koppig en uitdagend

Wat een heerlijke houding. Koppig. Tegelijk overgeleverd. Geen gespartel, geen grote mond. Alleen een zekere verstrakking in zijn rug, een bijna onzichtbare trilling in zijn dijen. Hij vindt het spannend. Goed. Dan zijn we al op de helft.

Ik ga op mijn hurken zitten, mijn hand glijdt over zijn onderrug. De huid warm, klam, levend. Ik zet een klem op zijn tepel. Geen waarschuwing. Gewoon doen. Hij kreunt. Geen woord, alleen geluid. Zijn hoofd zakt iets naar voren. De tweede klem volgt – iets steviger.

“Vind je het erg dat ik je even onderbreek?” fluister ik.

Hij schudt zijn hoofd. Zonder geluid. Ik lees zijn ogen. Ik tik met de paddle op zijn billen. Eén keer. Twee keer. Harder. Zijn ademhaling versnelt.

Ik haal mijn bull whip uit de tas en geef een klap over zijn rug. Niet onmenselijk hard, maar doordringend. Ritmisch. Zijn huid verkleurt langzaam rood. Ik voel het bij mezelf ook – de spanning, het plezier, de rust zelfs die ermee gepaard gaat. Alles klopt hier. Alles valt op zijn plek.

Zijn lichaam verraadt hem

De bull cirkelt door de lucht. Ik raak zijn been. Dan zijn flank. Hij draait zich iets weg – reflex – en ik grinnik zacht.

“Wil je stoppen?”

Hij zegt niets.

“Dan gaan we dus verder.”

Mijn hand glijdt naar zijn kruis. Warmte. Hij probeert zijn benen bij elkaar te knellen, maar zijn broek beperkt hem. Een perfecte gevangenis. Zijn lijf verraadt hem echter. Zijn armzalige poging tot tegenstribbelingen, vormt slechts een schijn verweer. Heel zijn lichaam schreeuwt in stilte om meer. Om door te gaan.

Ik zet de blinddoek op. Neem een stap terug. Laat hem even alleen in zijn duisternis. Pak de ballstretcher. Breng hem aan met precisie. Zijn adem stokt. Mijn hart klopt trager. Alles vertraagt. Alleen het tikken van een over ijverige specht in de verte. En zijn adem.

Lekker tuinmannetje

Mijn mond is vlakbij zijn oor. “Wat ben jij een lekker tuinmannetje…” zeg ik zacht. “Misschien moet je hier voortaan maar op je knieën aan het werk. Met een klein nagelschaartje het gras knippen, bijvoorbeeld.”

Hij lacht half. Of probeert het. De lach stokt als ik opnieuw de bull gebruik, dit keer iets feller. Ik geniet van het geluid die de zweep op zijn lichaam maakt en de rode striem die deze felheid nog eens extra lijkt te onderstrepen. Zijn rug bolt. Zijn ademhaling versnelt. Ik hou van dit soort spel. Geen afspraken. Geen scripts. Gewoon het moment voelen en erin duiken. Beiden volledig in het nu.

Vluchtige kus

Langzaam haal ik de klemmen weg. Hij kreunt. Eraf is altijd heftiger dan erop. I know. Ik wrijf de huid eronder zachtjes los. Ik ontspan zijn ballen en verwijder de stretcher. Streel zijn rug. Laat mijn vingertoppen over zijn schouders glijden. De blinddoek blijft. Even niks meer. Alleen aanraking, zonder verwachting. Zijn lichaam ontspant. De adrenaline zakt. Hij zakt bijna door zijn knieën. Zacht streel ik met mijn mond zijn lippen. Hij opent, maar ik beantwoord zijn stille verzoek niet. Nog niet. Misschien zelfs nooit. De toekomst is onvoorspelbaar en nu is er alleen maar nu.

Ik maak de boeien los, maar zeg nog niks. Hij draait zich om. Zijn ogen zijn verwilderd, zoekend, vragend.

“Volgende keer graag shirtloos én zonder broek beginnen,” zeg ik met een knipoog.

Dan draai ik me om, tas in de hand, en loop terug naar het terras. Ik heb trek in koffie. En ik wil mijn boek uitlezen. Al weet ik nu al dat ik geen woord meer zal onthouden van wat erin staat.

Ach, who cares. De mooiste verhalen beleef je immers gewoon zelf…

Klein steuntje in de rug nodig?

Heb jij een verlangen naar een BDSM beleving als Dominant of onderdanig en wil je hier op een normale (en vrijblijvende) manier over praten? Wellicht kan een live date met mij of (online/fysiek/telefonisch) coachgesprek, je hierin tegemoet komen. Of boek een informatieve, inspirerende, op maat samengestelde privé workshop voor de beginnende meesteres/meester, single sub of voor koppels.

Meer informatie

In het bos
Een Femdomlady op vakantie
De ezel

Bronvermelding

Tekst: Meesteres Moriah
Fotografie: 123rf.com