Uit het dagboek van… rachab #blog14

In ‘Uit het dagboek van… rachab’ lees je de openhartige woorden van rachab. rachab draait al heel wat jaartjes mee en kent de klappen van de zweep. Haar dagboekverhalen zijn niet alleen spannend, maar vaak ook met een goede dosis humor. Ze lezen vlot weg en als je eenmaal haar verhalen gaat lezen, wil je eigenlijk alleen nog maar meer… rachab vindt het natuurlijk leuk als jij (hieronder) een reactie achterlaat.

Lijkt het jou ook leuk je dagboekverhalen te delen met onze bezoekers? Stuur dan een mailtje aan mrsmoriah@bdsmforyou.nl. Wie weet, worden jouw gedachten en ervaringen dan binnenkort ook wel gelezen door anderen. Hoe spannend is dat!

Verminderde zuurstoftoevoer spieren

Een paar jaar geleden ben ik bij het cvs-centrum geweest voor onderzoeken. Daar is toen uitgekomen dat de zuurstoftoevoer naar mijn spieren stagneert.
Toen werd mij gezegd dat mijn hartslag eigenlijk niet boven de 135 slagen per minuut mag komen. Daarom heb ik ook een tijdje een hartslagmeter gedragen. Dan kon ik zien wanneer ik dat punt bereikte.

Wanneer mijn hartslag namelijk boven de 135 slagen per minuut komt, lukt het mijn lichaam niet meer om de spieren van voldoende zuurstof te voorzien. Dat heeft niets te maken met ademhaling trouwens, want er is voldoende zuurstof in het bloed aanwezig. Nee, het gaat ergens anders mis.

Nu ja, ik heb een tijdje braaf dat horloge gedragen en het maakte wel meer duidelijk voor me. Als ik stofzuig komt mijn hartslag na een paar minuten al boven die 135. Ik ben vrouw en ik ben klein, ik heb dus een hogere hartslag als een grote man. Dat is normaal.
Als ik een orgasme krijg, komt mijn hartslag ook ver boven die 135. Eindelijk begreep ik waarom ik zo uitgeput kan zijn na een orgasme 😉
Als ik fiets, komt mijn hartslag al heel snel boven die 135. Neuken? vergeet het maar 🙂

Ik stond voor een keus. Ik kon stoppen met leven of ik kon het horloge weg doen. Ik koos voor het laatste. Het had gewoon geen zin. En daar bovenop ben ik begonnen met paaldansen (tarten is my middle name volgens Meester :D)
Ik houd mijn grenzen enigszins, gevoelsmatig in de gaten. Wanneer ik voel dat ik over mn grenzen ga, dan sla ik een paar palen over. Meestal doe ik er maar de helft van wat de anderen doen. Denigrerende blikken moet ik mee leren leven. Iedereen tekst en uitleg geven werkt ook niet, dat snappen ze ook niet altijd. Gewoon iets accepteren kunnen veel mensen ook maar moeilijk. Iemand affakkelen daarentegen is schering en inslag en daar moet je mee leren leven.

Als ik ga paaldansen slik ik pijnstillers. Codeïne met paracetamol. Dat is om het vol te houden, anders lukt het me helemaal niet. Het is niet leuk om daarom verweten te krijgen dat je aan ‘medicijnmisbruik’ doet, omdat codeine niet is bedoeld om mee te gaan paaldansen, maar bedoeld is om het hoesten tegen te gaan of tegen pijn. Als je dan zegt dat je pijn ervaart, vragen ze waar precies. Een algehele pijn wordt afgedaan als psychisch. Ja, de wetenschap staat voor niks hoor. Zij die pretenderen de enige echte waarheid te verkondigen 😛

In ieder geval is mijn gedachte achter het paaldansen, dat een betere conditie uiteindelijk zorgt voor een lagere hartslag en dat je dan dus meer kunt. Ik weet eigenlijk niet of dit op gaat bij mijn handicap, maar ik vind het ook leuk om te doen en zeg nu zelf, ca. 4 tabletjes codeine met paracetamol per maand, waarom zou iemand me daarop moeten afbranden? De huisarts gelukkig niet, want zij schrijft ze me gewoon voor en ziet dat ik ze weinig gebruik.

Het is al een paar jaar geleden dat het werd vastgesteld, maar langzamerhand begint het steeds meer tot me door te dringen wat het betekent. Een lekker dagje strand met een strandwandeling, zorgt gelijk voor een onrustige nacht, draaien, draaien, draaien. pfff vermoeid wakker worden. het huishouden nog moeten doen, wat aanleiding is voor weer een te hoge hartslag.. dan nog naar een verjaardag moeten. De volgende dag weer werken en dat terwijl mijn lichaam al lang schreeuwt om rust om de schade weer in te halen.
Dat zijn de momenten dat pijnstillers moeten, om op de been te blijven. Anders is een hoofdpijnaanval het gevolg. Een flinke uitbraakpijn moet ik zien te onderdrukken wanneer deze zich aandient. Als hij toch doorbreekt, dan is het hels en heb ik teveel pijnstillers nodig om de pijn dragelijk te maken met vaak een nasleep van nog enkele dagen. Dagen waarin het leven van een alleenstaande moeder gewoon doorgaat. De was moet gedaan, de boodschappen gehaald, er moet gekookt, de kinderen moeten naar sport gebracht en gehaald. Heel veel zaken waarbij mijn hartslag te hoog wordt en dat terwijl je nog niet herstelt was van de vorige.

Leren ermee omgaan. Het zijn mooie teksten die ik al veel te vaak gehoord heb. Werk beter verdelen. In luxe situaties kan dat. Niet in mijn situatie. Er zijn weken dat het gaat, dat ik die mogelijkheid heb en er zijn dagen/weken dat alles tegelijk komt en ook moet. De maatschappij in zijn algemeen, heeft weinig begrip voor mijn handicap. Er moeten gewoon bepaalde zaken gedaan worden en zo niet dan heb IK een probleem, niet zij.
Daarbij is er gewoon zo ontzettend weinig begrip voor niet zichtbare handicaps, cvs wordt vaak gezien als een niet bestaande ziekte en hoe vaak willen mensen niet gewoon liever geloven dat je lui bent ? Dat is toch veel leuker, dan kan iemand weer afgekraakt worden 😉
Dus we zetten onze schouders eronder en helpen toch weer mee als er ergens hulp gevraagd wordt, wetende dat het me drie dagen hoofdpijn kan kosten en het ten koste gaat van andere zaken. Tenslotte wil je niet helemaal buiten de boot vallen en is het sociale leven ook belangrijk voor mezelf en vooral de kinderen.

Makkelijk is het niet altijd. in ieder geval heb ik het zelf nu eindelijk geaccepteerd en dat heeft me veel goed gedaan, want voorheen was ik echt niet lief voor mezelf, omdat ik dat ook niet kon accepteren van mezelf, omdat er niets te zien was en ze niets konden vinden. Als ze niks konden vinden, dan was er toch ook niks tenslotte?
Inmiddels denk ik er heel anders over. Ik heb teveel gezien en teveel meegemaakt, om zomaar blind te kunnen vertrouwen op wie of wat dan ook 😉

Meer informatie

Meer blogs van rachab
Meer verhalen in ‘Uit het dagboek van…’