Uit het dagboek van… rachab #blog24

In ‘Uit het dagboek van… rachab’ lees je de openhartige woorden van rachab. rachab draait al heel wat jaartjes mee en kent de klappen van de zweep. Haar dagboekverhalen zijn niet alleen spannend, maar vaak ook met een goede dosis humor. Ze lezen vlot weg en als je eenmaal haar verhalen gaat lezen, wil je eigenlijk alleen nog maar meer… rachab vindt het natuurlijk leuk als jij (hieronder) een reactie achterlaat.

Lijkt het jou ook leuk je dagboekverhalen te delen met onze bezoekers? Stuur dan een mailtje aan mrsmoriah@bdsmforyou.nl. Wie weet, worden jouw gedachten en ervaringen dan binnenkort ook wel gelezen door anderen. Hoe spannend is dat!

Lang geleden

Ik heb er nooit over geschreven. het was in de beginperiode van Meester en mij dat er iets (bijna?) misging. En verhalen die misgaan, zijn nooit fraai om te delen. Het kan mensen de indruk geven dat we dom en gevaarlijk bezig zijn. maar soms nemen emoties de overhand en wanneer het goed afloopt, dan leer je er beiden van. Dat laatste is hier gebeurd en dan ga ik het nu na ruim 1.5 jaar toch delen.

Hij werd boos over iets. Hij was niet alleen, hij was met zijn vriend en we speelden op afstand. Het was al een geil en heftig spel. In mijn opwinding zei ik “ik houd van júllie” en dat lag gevoelig bij Meester. Ik hou van HEM en mag dat niet tegen anderen zeggen. Hij werd woest, woedend. Hij beval me om mijn neus en mond dicht te houden. Als een soort straf. Ik deed het, schuldbewust als ik was, luisterde ik en gaf me volledig over aan hem. Ik voelde me vreselijk. Ik weet hoe belangrijk het voor hem was, die paar kleine regels die hij me gegeven had en ik, in mijn opwinding gooi er zoiets uit, waarmee ik hem diep kwets.

De secondes tikten verder, maar ik kreeg niet de opdracht om los te laten. ik liet dus ook niet los. Het duurde en duurde en duurde. De lucht in mijn longen raakte langzaam op. Er was geen haar op mijn hoofd die ook maar 1 seconde overwoog om mijn hand weg te halen, zonder zijn opdracht.
Mede, omdat ik me zo schuldig voelde, dacht ik er geen seconde aan. Nee, ik zou niet loslaten, niet ooit loslaten, tótdat Hij mij het verlossende teken zou geven.
Ik weet niet meer hoe lang het duurde. Mijn longen gingen pijn doen. Ik weet niet eens meer waar ik de kracht vandaan haalde om het nog vol te houden.

Ik begreep ook niet waarom de opdracht om los te laten maar niet kwam. Ik hield vast. Het duurde lang, veel te lang voor hij boos zei: “Haal die hand weg trut!”
Pas toen trok ik mijn hand opzij en zoog zo diep naar lucht dat ik voelde hoe mijn longen voelden alsof ze vacuum gezogen waren en door de druk van het lucht inhaleren mijn luchtpijp het bijna zou begeven.
Het is goed afgelopen, maar geschrokken was Hij wel.
Het duurde lang voor ik op adem was. Ik snakte naar lucht en proestte en hoestte.

“Waarom haalde je die hand niet weg!” zei hij wat gepikeerd
“omdat U daar geen opdracht toe gaf, Meester” zei ik.
Meester was boos op mij en ik voelde me schuldig, er was geen moment geweest, dat ik mezelf wilde redden uit die situatie.

Waarom ik het nooit gedeeld heb? een fraai verhaal is het niet. Er kan natuurlijk altijd iets misgaan, wanneer je met elkaar speelt, ook op afstand. Hij dacht dat ik mijn hand wel weg zou halen als ik het te benauwd kreeg, maar ik deed het niet. Het duurde lang voor hij dat in zag, dat ik het ook niet ging doen. En of dat fout af kan lopen, je zou denken van niet. Wanneer je bewusteloos zou raken, glijdt die hand vanzelf weg, maar met een ingeklapte luchtpijp ben je dan al niet meer te redden (heb ik me laten vertellen) en ik schrok dus zelf ook toen ik mijn luchtpijp voelde haperen bij het inhaleren van lucht en denk dus dat ik er niet ver vandaan zat. Dus tja, overigens denk ik dat het risico klein is als je het zelf doet, maar het ging wel té ver en dat realiseerde Meester zich ook maar al te goed.

Er ging van alles door hem heen, verbazing, bewondering voor mij, maar ook schuldgevoel naar zichzelf toe. Soms drijft het nog boven, dan hebben we het er nog over. Het blijft een ervaring die ‘mixed feelings’ teweeg brengt.
Hij houdt van mijn onderdanigheid en toewijding, maar vraagt zich ook af waarom hij dat toen verkeerd had ingeschat.

Ik neem het hem niet kwalijk. Was wel geschrokken, want ik had eigenlijk heel veel vertrouwen in hem, pas in de laatste secondes schrok ik en dacht ik dat hij, uit boosheid, niet meer het commando ging geven om mijn hand weg te halen, ik schakelde de angst in mijn hoofd uit, ik schakelde de gedachtes in mijn hoofd uit, en bleef wachten. wachten , als hij zo boos op mij was dat hij het commando niet ging geven, dan wilde ik mijn hand ook niet weghalen.
Dus feitelijk was ik bereid om daar te sterven voor mijn stommiteit om Hem zo te kwetsen.

Meester leest dit verhaal, omdat ik toestemming vraag om het te plaatsen. Hij zegt dat hij er tranen van in zijn ogen krijgt. Dat het er hard inhakt om het weer terug te lezen, maar ik mag het wel plaatsen.
Hij beweert dat het gevaarlijk was en zegt dat hij mijn overgave ‘geil en angstaanjagend’ tegelijk vindt. “Ik moet je goed in de gaten houden, anders ben ik je kwijt”. Waarom hij eerst niks zei, omdat hij ervan overtuigd was dat mijn natuurlijke reflex ervoor zou zorgen dat ik mijn hand automatisch weg zou trekken op het moment dat ik het te benauwd kreeg, pas toen hij het wel erg lang vond duren, had hij door dat dit niet ging gebeuren. Ik wist zelf ook niet dat je dat uit kon schakelen, blijkbaar wel dus. Ik ging steeds dieper in die overgave zitten en mijn hand weghalen was gewoon géén optie, tot Hij het me zou zeggen.

Meer informatie

Meer blogs van rachab
Meer verhalen in ‘Uit het dagboek van…’