Uit het dagboek van… rachab #blog25

In ‘Uit het dagboek van… rachab’ lees je de openhartige woorden van rachab. rachab draait al heel wat jaartjes mee en kent de klappen van de zweep. Haar dagboekverhalen zijn niet alleen spannend, maar vaak ook met een goede dosis humor. Ze lezen vlot weg en als je eenmaal haar verhalen gaat lezen, wil je eigenlijk alleen nog maar meer… rachab vindt het natuurlijk leuk als jij (hieronder) een reactie achterlaat.

Lijkt het jou ook leuk je dagboekverhalen te delen met onze bezoekers? Stuur dan een mailtje aan mrsmoriah@bdsmforyou.nl. Wie weet, worden jouw gedachten en ervaringen dan binnenkort ook wel gelezen door anderen. Hoe spannend is dat!

HSP en narcisme

Mooi herkenbaar stuk over de narcist en hsp’er in relaties. Het schijnt dat hsp’ers een aantrekkingskracht voelen naar narcisten toe.

Zelf heb ik volgens mij nog niet een echte narcist gehad in relaties. Toch is het heel erg herkenbaar wat erin staat voor mij. Ook in relaties.
Wanneer ik even verder kijk, dan denk ik dat mijn expartners toch geen narcisten waren, maar wellicht wel zulke trekjes vertoonden. Soms ook juist ,als gevolg, van mijn gedrag om hun tevreden te willen stellen.
De dieper liggende psychologische achtergrond daarvan wil ik liever niet verder op ingaan, want of dat zou betekenen dat je een narcist ook kunt maken, geen idee.

Mijn Meester heeft wel wat trekjes van een narcist, maar onder controle. Die trekjes vind ik juist erg aantrekkelijk. Dat is gewoon een feit en dat is niet iets wat ik anders zou willen zien. Er staan een hoop dingen in dit artikel, die ik niet zou willen veranderen. Ze horen ook bij wie ik ben, mijn onderdanige instelling en behoeftes.

Maar het patroon in het stuk is ook erg herkenbaar. In het begin gaat alles goed in de relatie tussen HSP en narcist en dan verandert er iets. Daar gaat het pas mis. Daar wilde ik het wel over hebben, want dat stuk snap ik niet.

Ik praat in hsp zij-vorm en narcist hij-vorm, omdat dit in mijn situatie opgaat, maar ik weet dat er ook vrouwelijke narcisten zijn en mannelijke hsp’ers. Dus je kunt het ook omdraaien.
Alles wat die hsp’er dus wil is waardering voor wie ze is en wat ze hem geeft, maar dat kan hij dan op een gegeven moment niet meer opbrengen.
Pas als hij dat niet meer op kan brengen gaat het mis.
Zij kán eenvoudigweg niet blijven geven, terwijl ze niks meer terug krijgt. Hij probeert wel te blijven nemen en kan dan op een gegeven moment zelfs gewelddadig worden.
Het geven wat hij in het begin deed, dat stopt en hij wil alleen nog maar nemen, nemen , nemen. Dat dit niet werkt, lijkt hij niet in te willen zien en blijft de schuld in haar schoenen schuiven en vindt dat reden voor mishandeling.

Dat begrijp ik niet. Waarom als iets goed loopt, wil je dat veranderen? Wat heeft de narcist er voor baat bij dat er ruzie in de relatie is, dat er kommer en kwel in de relatie is, dat hij letterlijk moet gaan knokken om eruit te halen wat hij eruit wilde halen en dat zij uiteindelijk vertrekt en hem achter laat, omdat ze de mishandelingen niet meer trekt? Wát schiet hij daar mee op? Het is toch veel eenvoudiger om charmant te blijven zoals hij in het begin was? Daar lukte het toch veel beter mee?

Op zichzelf zou een relatie tussen een HSP en iemand met narcistische trekken prima werken, mits, hij het onder controle heeft en houdt. Narcisme komt vaak voor uit onzekerheid en waar mensen zwaktes hebben, kunnen ze niet lang de schijn ophouden van sterk zijn. We hebben het dan over de narcistische persoonlijkheidsstoornis en een stoornis los je niet even op. Anders was er géén stoornis :).
HSP’ers worden vaak ook verweten om onzeker te zijn en een laag zelfbeeld te hebben, maar daaronder zijn ze juist ontzettend krachtig.
Ze zijn elkaars tegenpolen in alles en dat kan juist zo goed aansluiten, maar dan moet de narcist dat wel zien als een aanvulling op hem en niet als een bedreiging en dat ziet hij nu juist wel.

Hij leert haar beter kennen en ziet dan in hoe sterk ze eigenlijk is. Wat een krachtige persoonlijkheid ze eigenlijk heeft en dan wordt ze een bedreiging. Kapers liggen ineens overal op de kust, want, hij voelt dat hij niet goed genoeg is voor haar.
Dat zij het helemaal niet zo ziet en graag haar kracht wil gebruiken om hem gelukkig te maken en helemaal geen interesse heeft in die andere mannen. Dat snapt hij niet, daar is hij te onzeker voor. De gevoelens van die onzekerheid vindt hij haar schuld, daar ligt de stoornis ook in. Dat kan hij niet anders zien.
Hij kan maar 1 ding doen. proberen om haar kapot te maken, naar beneden te halen. Zodat ze niet meer zo krachtig is en de kapers op de kust wel zullen verdwijnen, dan is ze van hem.

maar kom op zeg, met een klein beetje verstandelijk denkvermogen zie je toch wel in dat deze logica gedoemd is om te mislukken? Maar nee, want dan was het geen stoornis :). Als het zo eenvoudig was. Toch denk ik ook, dat je verstand nog prima werkt bij de meeste stoornissen en je deze juist aan moet wenden om je stoornis onder bedwang te krijgen.
Om haar te houden moet je juist de charmante narcist blijven die je altijd al was. Dat is wat ze zo aantrekkelijk vond aan je en die zal ze niet verlaten.
Een relatie met alleen maar kommer en kwel, mishandelingen, vernederingen, noem maar op, die zal ze niet trekken en zal ze uiteindelijk weg moeten, want hoe sterk ook dat houdt ze niet vol. Ze houdt het een tijd vol, want ze is sterk zat en ze hoopt dat die man, waar ze zo verliefd op werd terug komt, maar op een gegeven moment is ze murw, en kan ze niet meer verder. zelfs doodsbedreigingen zullen haar dan niet meer tegenhouden, want je hebt haar al vermoord.
Ze heeft gewoonweg de energie niet meer om te blijven.

Zo heb je dan bewerkstelligd waar je zo bang voor was. Het enige wat je nog kunt doen is boos zijn op haar, dat ze het zo ver heeft laten komen en haar de schuld geven van alles. Leven met het idee dat jezelf tekort hebt geschoten, dat kan je niet, die kracht heb je nooit gehad en je eigenwaarde was al nul, dus die kan niet verder naar beneden. Dus je moet dat wel doen om te overleven.

Het zijn kromme psychologische trucjes waardoor je jezelf mee laat slepen. Die je met je verstand prima te boven kunt komen, door in te zien dat je een destructieve weg bent ingeslagen en anders te handelen dan dat je voelt. Alleen dat zal de echte NPS’er nooit kunnen. Daarvoor moet hij erkennen dat er iets mis is met hem. Daarmee verstoort hij zijn fragiele evenwicht, die hem op de been houdt zo erg, dat hij denkt dat hij de afgrond in zal storten. Daarom zal hij die weg nooit kiezen.

Alleen kan zij hem er helemaal niet bij helpen, al wil ze nog zo graag. Dead end. Een zeer ongelukkig leven voor de NPS’er die keer op keer weer bedrogen uitkomt en daarvoor heel veel slachtoffers maakt en daarom (met recht?) gezien wordt als ‘het monster’.
Is hij zelf ook slachtoffer van zijn stoornis? Of kan hij het wel degelijk anders?

Meer informatie

Meer blogs van rachab
Meer verhalen in ‘Uit het dagboek van…’