Uit het dagboek van… rachab #blog33

In ‘Uit het dagboek van… rachab’ lees je de openhartige woorden van rachab. rachab draait al heel wat jaartjes mee en kent de klappen van de zweep. Haar dagboekverhalen zijn niet alleen spannend, maar vaak ook met een goede dosis humor. Ze lezen vlot weg en als je eenmaal haar verhalen gaat lezen, wil je eigenlijk alleen nog maar meer… rachab vindt het natuurlijk leuk als jij (hieronder) een reactie achterlaat.

Lijkt het jou ook leuk je dagboekverhalen te delen met onze bezoekers? Stuur dan een mailtje aan mrsmoriah@bdsmforyou.nl. Wie weet, worden jouw gedachten en ervaringen dan binnenkort ook wel gelezen door anderen. Hoe spannend is dat!

HSP en (over)gevoeligheid

Toen ik in de MRIscan lag, voelde ik de magnetische stoten die de machine gaf door mijn lichaam heen gaan. Het was een beetje griezelig, maar deed geen pijn. Iets wat je niet hoort te voelen trouwens, maar ik voel dat wel. Intussen ben ik dat al gewend, dat ik meer waarneem dan de meeste mensen. Gelukkig ben ik niet de enige. Er zijn er meer zoals ik, dat is fijn :). Ongeveer 20% van de bevolking is HSP in min of meerdere mate.

Dat ik meer waarneem, heeft zich in het verleden al vaker bewezen. De buurman van mijn ex die had een soort uitvinding. Het was een polsband die electrische pulsen uitzond. Hij deed het bandje bij mij om en zei tegen mij: “Je kunt die stroomstootjes niet voelen.”
Ik zei:”Ik voel ze wel”
Hij zei:”Dat kan niet”
Ik zei:”Ik voel ze wel”
Hij ging het gelijk controleren, of ik ze wel echt voelde en inderdaad, hij moest constateren dat ik ze wel degelijk voelde. De beste man was zo ontdaan, dat zijn uitvinding dus blijkbaar niet kon, wat hij dacht dat het kon, dat hij mij nooit meer uitgelegd heeft wat de bedoeling ervan was.

Toen ik 15 was werkte ik bij een winkel achter de kassa. Er was een vervelende piep te horen uit de kassa. Op een gegeven moment kwam er een monteur voorbij. Hij zei dat hij mijn kassa kwam maken, omdat er iets mee was.
“Oh gelukkig, ik werd al gek van die piep die ik de hele tijd hoor.”
de man zijn reactie? “Dat kan je helemaal niet horen! Dat is een ultrasound geluid.”

Toen ik wat ouder werd, liet ik extensions in mijn haar zetten bij de kapper. In eerste instantie met een hete tang, maar later kwamen ze met een nieuwe soort tang. Een ultrasone tang. Ik hoorde het, alleen als ze het achter mijn hoofd hield. Ik was het intussen al gewend. De kapster was weer verbaasd en controleerde of het echt zo was. Het was echt zo.

Een van mijn fysieke gebreken, is zo minimaal dat het mij geen klachten zou moeten geven. Ik zocht het gebrek op internet op. Ik heb precies die klachten die bij dat gebrek horen.

Ik word vaak voor aanstelster versleten en sommige mensen verslijten me graag voor gek, maar ik ben echt heel erg gevoelig. Bij mij kómt alles echt veel intenser binnen. Zie dan maar eens stressvrij te leven in een wereld waarin men vaak zo negatief tegenover elkaar staat. Ik voel het echt aan als de buurvrouw bang is dat haar man mij leuk vindt. Ik wéét dat gewoon, omdat mensen allemaal signalen uitzenden waarvan ze zich niet bewust zijn en ze komen bij mij binnen als een soort radiosignalen die ik opvang en dus voel en hoor.
En dat gaat de hele dag door. Daarom heb ik ook zoveel tijd voor mezelf nodig en rust. In een ruimte waar geen andere mensen zijn en dan nog, komen er dingen binnen die heel sterk leven bij andere mensen.

Ik werk liever alleen, want de tegenstrijdige signalen die mensen afgeven die verwarren me en doen me pijn. Ze doen aardig tegen me, maar ze zeggen nare dingen over me achter mijn rug en omdat niemand dat rechtstreeks tegen mij gezegd heeft, kán ik er niks mee en je kunt je niet voorstellen hoe dat vreet. Het is af en toe net alsof kleine beestjes me van binnen opvreten, omdat het zoveel pijn doet. Gelukkig, leer ik er iets beter mee leven. Ik word wat harder, maar nog steeds is het wel aanwezig. HSP’ers komen dus vaak helemaal niet heel erg gevoelig ‘over’ in hun woorden, omdat ze juist gehard zijn door alles. Iets wat een ander pijn doet, harde directe woorden, doen mij juist geen pijn. Het doet me veel meer pijn dat ik voel dat iemand iets slechts over me denkt, maar het niet uitspreekt.

Gelukkig heb ik steeds meer mensen om me heen die zien dat ik het echt zo beleef, omdat ze hun eigen ervaringen hebben met mij. Te vaak weet ik wat hun behoefte is en heb ik het al vervuld voor ze het zelf doorhadden dat ze die behoefte hadden.
Dan beginnen mensen te leren zien en snappen dat ik echt zo gevoelig ben en dat je ook echt zo voorzichtig met mij moet zijn, want ik beleef alles veel intenser.

Jaloezie, onbegrip, het vreet me op van binnen. Door de jaren heen heb ik me leren afsluiten voor al die negatieve energieën die mensen op me afsturen en heb ik zelfs geleerd, dat het soms een hulpvraag is. Een hulpvraag die ik dan probeer op te lossen. Soms ook geleerd om niet meer op al die hulpvragen in te gaan, want het kan ontzettend veel energie zuigen die ik zelf ook nodig heb.
dan moet ik echt leren om ergens grenzen te trekken en te leren dat ik niet de hele wereld kán helpen, al zou ik het nog zo graag willen.
Maar ook dat doet pijn.. en dan huil ik soms. dan voel ik me waardeloos, dat ik dat niet kan. maar tegelijkertijd probeer ik op te staan en te zeggen ‘hé rachab, dat is niet jouw verantwoording, je móet aan jezelf denken, je moet jezelf beschermen, want iemand anders doet het niet’
Hoort het niet bij mijn subkarakter, dat ik dat juist graag wel doe?

En dan nog mijn gevoeligheid gezien vanuit mijn masochisme. ik lijk misschien een watje, omdat ik kan geen harde cane hebben op mijn lijf. maar ik wéét dat ik het niet ben. Dat ik echt meer pijn ervaar. maar ook dat vreet me op van binnen, want mensen kunnen niet voelen hoe ik het ervaar. Ze zien alleen maar dat ik harder gil en sneller huil dan een ander en dan ben je al snel als watje versleten, misschien heb ik het daar zelf nog wel veel moeilijker mee dan dat anderen het vinden, maar dat is dan mijn eigen onzekerheid daarover, die ik soms ook kan projecteren en dan klopt het weer niet wat ik aanvoel, want ook een HSP’er is maar mens en zit er weleens naast. Daarnaast is BDSM ook helemaal geen wedstrijd en zijn er ook pijnen waar ik juist weer heel goed tegen kan, waarom dat dan wel? Geen idee. Ben blij dat ik een Meester heb die ervan houdt als ik huil en schreeuw en piep :). Dat is toch het belangrijkste? Meester!

Meer informatie

Meer blogs van rachab
Meer verhalen in ‘Uit het dagboek van…’