Uit het dagboek van… rachab #blog98

In ‘Uit het dagboek van… rachab’ lees je de openhartige woorden van rachab. rachab draait al heel wat jaartjes mee en kent de klappen van de zweep. Haar dagboekverhalen zijn niet alleen spannend, maar vaak ook met een goede dosis humor. Ze lezen vlot weg en als je eenmaal haar verhalen gaat lezen, wil je eigenlijk alleen nog maar meer… rachab vindt het natuurlijk leuk als jij (hieronder) een reactie achterlaat.

Lijkt het jou ook leuk je dagboekverhalen te delen met onze bezoekers? Stuur dan een mailtje aan mrsmoriah@bdsmforyou.nl. Wie weet, worden jouw gedachten en ervaringen dan binnenkort ook wel gelezen door anderen. Hoe spannend is dat!

Omgaan met dood

Eén van de bijverschijnselen van CVS is dat je een doodswens kunt hebben. Niet alleen door CVS trouwens, maar het is ook bekend dat zelfmoord onder HB’ers vaker voorkomt dan onder niet HB’ers.

Dus er liggen wat complicerende factoren hier, waardoor ik ook niet de wens heb om 100 jaar te worden. Dat is voor veel mensen moeilijk voor te stellen en levert daarom veel onbegrip op.
Dat kan ik op mijn beurt wel weer begrijpen, want zo aan de buitenkant zie je niet veel aan mij en ondanks mijn handicap kan ik nog best wel behoorlijk wat. Er zijn mensen waarbij je heel wat meer ziet aan de buitenkant die heel wat meer zin hebben om te leven.

Toch heeft een mens niet zomaar dat gevoel, dat is dus niet een vorm van aanstellerij. Geen vorm van aandacht vragen en ook niet een teken van zwakte.
Eigenlijk zou je moeten kunnen ervaren wat zo iemand ervaart op die momenten om het een beetje te kunnen begrijpen, maar behalve dat het niet mogelijk is, gun ik het ook niemand.

Het doet me wel denken aan de hyperventilatieaanvallen die mensen kunnen hebben en het gevoel geeft dat ze doodgaan. Die mensen werden jarenlang ook voor aanstellers en aandachttrekkers versleten. Totdat een wetenschapper een manier vond om het na te bootsen en een hyperventilatieaanval opwekte bij iemand die er nog nooit één had gehad. Die vond dat zo eng, die wilde dat nooit meer meemaken. Die was ongelofelijk geschrokken ervan en wist niet dat het zo heftig was tot ze het zelf ervoer.

Dat heeft mensen wel aan het denken gezet en hyperventilatieaanvallen zijn nu veel meer geaccepteerd en begrepen. Mensen met zo’n aanval worden veel minder vaak voor aanstellers versleten en ook niet meer zo snel weg gezet als aandachttrekkers.

Het is alleen jammer dat de mens blijkbaar zoiets steeds nodig heeft, om te begrijpen wat er in andere mensen kan leven en hoe heftig het kan zijn. Ook als je aan de buitenkant niks ziet en mensen nog best een menswaardig bestaan lijken te hebben. Er zijn zoveel mensen met zoveel meer leed toch? Ja, dat probeer ik mezelf ook voor te houden en ik ben dankbaar voor elke goede dag.

Mensen die me goed kennen, weten dat ik sterk ben. Enorm sterk juist, ik denk dat dit al een belletje moet laten rinkelen, over hoe zwaar het dan wel niet is om te leven met de klachten die ik heb.
Niet voor niks ben ik zo sterk en hard geworden. Zo hard dat ik daar soms weer andere mensen per ongeluk pijn mee doe. Sorry, het is mijn overlevingsmechanisme. Ik moet wel hard zijn.

Meestal kan ik niet over mijn doodswens praten, mensen willen het uit je hoofd praten en komen met allerlei diep kwetsende zaken zoals ‘denk aan je kinderen’. Alsof ik niet aan ze denk! Ze zijn de reden dat ik er nog ben!
Dat is het laatste waar je behoefte aan hebt, wanneer je over je doodswens praat, want dan moet je het alleen maar gaan zitten verdedigen en wordt ze alleen maar sterker.

Mijn Meester gaat er heel anders mee om, totaal anders en dat is fijn. Bij Hem mag de doodswens er zijn. Ik mag erover praten, Hij luistert en speelt ermee. Het is prima om te hebben, het mag er gewoon zijn.
Dat is zo’n opluchting, dat haalt zoveel ballast eraf, dat het veel beter te dragen is voor me. Dat ik met Hem kan mijmeren over het licht uitdoen en voor eeuwig rust vinden, geeft me kracht om door te gaan en door te ademen, door de zwaardere dagen heen.
Door het niet te hoeven verdedigen, maar doordat er begrip voor is. Door Zijn liefde, die mij zegt dat het okay is om naar rust te verlangen voor mezelf en dat dit me geen boeman maakt, of een lafaard of een egoïst, maar dat het een heel menselijk en wezenlijk verlangen is om naar rust te verlangen.

Hij luistert naar me en laat me praten en we spelen samen ermee en Hij gooit er weer één van zijn macabere grapjes tussendoor en dan eindigen we weer lachend. Dat verlaagt de stress weer wat, het geeft me weer de positieve krachten die ik nodig heb om door te vechten, alsof ik even pauze heb mogen houden. Meer is niet mogelijk, maar het is net wat ik even nodig heb op die momenten.

Nog meer reden om te wachten op de man van wie ik houd.

Meer informatie

Meer blogs van rachab
Meer verhalen in ‘Uit het dagboek van…’